Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΕΞΙΟΣ

Το παρακάτω κείμενο αποτελείται από αποσπάσματα από σημαντικά κείμενα του Adriano Romualdi (1940-1973)

Μετάφραση –επιμέλεια  Ιωάννης Αυξεντίου.                      
                                 
Ο Λυκούργος
Με αυτές τις δηλώσεις που, όπως όλοι οι αληθινοί ισχυρισμοί, θα σκανδαλίσουν τους περισσότερους, θα εξηγήσουμε τι  σημαίνει να είσαι Δεξιός.

Σημαίνει, κατά πρώτον, ότι αναγνωρίζεις  τον  ανατρεπτικό χαρακτήρα των κινημάτων που προέκυψαν από την Γαλλική επανάσταση, δηλαδή τον φιλελευθερισμό, την δημοκρατία, τον σοσιαλισμό. Κατά δεύτερο σημαίνει, ότι βλέπεις την παρακμιακή  φύση των ορθολογιστικών, προοδευτικών και υλιστικών μύθων που προετοίμασαν τον ερχομό του  πολιτισμού του όχλου, του βασιλείου της ποσότητας, της  τυραννίας των ανώνυμων και τερατωδών μαζών. Να είσαι δεξιός, σημαίνει επίσης, ότι αντιλαμβάνεσαι το κράτος ως μία οργανική ολότητα όπου οι πολιτικές αξίες κυριαρχούν πάνω στις οικονομικές δομές, και όπου το ρητό «στον καθένα το δικό του» δεν σημαίνει  ισότητα,  αλλά  δίκαιη  ποιοτική  ανισότητα.     

Ποια είναι τα ζητήματα που τίθενται σε αυτούς που θέλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της  Δεξιάς  κουλτούρας;  Πριν από  όλα ,είναι αναγκαία μία σωστή τοποθέτηση  του προβλήματος. Και  η  πρώτη συνεισφορά σε αυτή την τοποθέτηση, είναι ο ορισμός των σχέσεων που διατρέχουν μεταξύ της Δεξιάς και της κουλτούρας. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι, για τον άνθρωπο της Δεξιάς, οι αξίες της κουλτούρας δεν καταλαμβάνουν εκείνη την υψηλή θέση στην οποία τις ανυψώνουν οι συγγραφείς  με  ορθολογιστική κατεύθυνση. Για τον αληθινό δεξιό, πριν από την κουλτούρα έρχονται οι αυθεντικές αξίες του πνεύματος που βρίσκουν έκφραση στον τρόπο ζωής των αληθινών αριστοκρατιών, στα ιπποτικά τάγματα, στις θρησκευτικές παραδόσεις που ακόμη είναι ζωντανές και λειτουργούν. Πρώτα υπάρχει ένας ορισμένος τρόπος ύπαρξης, μία τάση προς κάποιες  πραγματικότητες, μετά η ηχώ αυτής της τάσης υπό την μορφή φιλοσοφίας, τέχνης, λογοτεχνίας. Σε ένα παραδοσιακό  πολιτισμό, σε ένα δεξιό κόσμο, πρώτα έρχεται το ζωντανό πνεύμα και μετά ο γραπτός λόγος. 


Μόνον ο αστικός πολιτισμός, που ανέκυψε από τον διαφωτιστικό σκεπτικισμό, μπορούσε να  σκεφτεί να αντικαταστήσει το ηρωικό και ασκητικό πνεύμα με τον μύθο της κουλτούρας, την δικτατορία των ''φιλοσόφων''. Ο δημοκράτης έχει την λατρεία του προβληματισμού, της διαλεκτικής, της συζήτησης  και θα μεταμόρφωνε ευχαρίστως την ζωή σε ένα καφενείο ή σε ένα κοινοβούλιο. Αντίθετα, για τον δεξιό, η διανοητική έρευνα και η καλλιτεχνική έκφραση αποκτούν μία έννοια μόνον ως επικοινωνία με την σφαίρα της ύπαρξης, με κάτι που-όπως και να γίνεται αντιληπτό, δεν ανήκει πια στο βασίλειο της συζήτησης  αλλά σε εκείνο της αλήθειας. Ο αληθινός δεξιός είναι ενστικτωδώς homo religiosus,  όχι απλά με την φιντεϊστική-λατρευτική έννοια του όρου, αλλά γιατί μετρά τις αξίες του όχι με το μέτρο της προόδου αλλά με εκείνο της αλήθειας. «Το να είσαι συντηρητικός-έγραψε ο Moeller van den Bruck-δεν σημαίνει ότι εξαρτάσαι από το παρελθόν, αλλά  ότι  ζεις  με αιώνιες αξίες». 

Η  κουλτούρα και η τέχνη της δεξιάς  δεν μπορούν  να αξιώνουν  να είναι οι ίδιες ο ναός, αλλά μόνον ο προθάλαμος του ναού. Η  ζώσα αλήθεια είναι πέραν αυτών. Από εδώ πηγάζει μία ορισμένη καχυποψία του αυθεντικού δεξιού έναντι της σύγχρονης κουλτούρας, μία απρόσωπη περιφρόνηση για τον όχλο των  ''λογίων'', των ''φιλοσόφων'', των δημοσιογράφων. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Νίτσε: «Κάποτε η σκέψη ήταν θεός (εννοεί  ότι  εμπνεόταν  από  το  Θείο), μετά έγινε άνθρωπος, τώρα έγινε όχλος. Ακόμη ένας αιώνας από αναγνώστες και το πνεύμα θα σαπίσει, θα βρωμίσει». Έτσι εξηγείται  η εχθρότητα του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού προς  τον  τύπο  του «ξεριζωμένου διανοούμενου». Σε αυτή (την εχθρότητα) δεν υπάρχει μόνον η αντιπάθεια για τις  «εκλεπτύνσεις της κουλτούρας», αλλά και η επιδίωξη για μία πνευματικότητα φτιαγμένη από ηρωισμό, πίστη, πειθαρχία, θυσία. Ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα συνιστούσε στους φαλαγγίτες  του το «ασκητικό και στρατιωτικό αίσθημα  για τη ζωή».



Όλων αυτών  λεχθέντων, ας εξετάσουμε  με μεγαλύτερη προσοχή την αποστολή να εμψυχώσουμε  μία κουλτούρα της  δεξιάς. Ο σκοπός, το είπαμε, είναι η κατασκευή μιας όρασης του κόσμου  που εμπνέεται από  διαφορετικές  αξίες από εκείνες που σήμερα κυριαρχούν. Όχι θεωρία ή φιλοσοφία, αλλά  «όραση  του  κόσμου».


4 σχόλια:

  1. Κύριοι, μπράβο σας! Μια μικρή επισήμανση: homo religiosus και όχι homo religious.
    Δημήτρης Μιχαλόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπαινουμε σε πειρασμό άμεσης αναδημοσίευσης στον ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ, ωστόσο θα περιμένουμε μια μέρα για να γευθείτε πρώτοι εσείς την χαρά της αναγνωσής σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπορεί ο αστικός κόσμος και κυρίως η αριστερά ν' αναγορεύουν εαυτούς ως υπερασπιστές της κουλτούρας, η αλήθεια είναι όμως άλλη. Κορυφές του πνεύματος ήταν Δεξιοί, με την προκαπιταλιστική έννοια του όρου. Από που ν' αρχίσει κανείς. Δύο από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους του 20ου αιώνα ο Louis-Ferdinand Céline και ο Νορβηγός Knut Hamsun ήταν εθνικοσοσιαλιστές. Το ίδιο και ο Ezra Pound, απ' τους καλύτερους της μοντερνιστικής ποίησης. Ο Filippo Tommaso Marinetti, θιασώτης του φουτουριστικού κινήματος, ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Φασισμού. Αλλά στο κίνημα του Ρομαντισμού είναι που μπορεί να βρει κανείς όλα τα αρχέτυπα της Δεξιάς, ηρωισμό, ανορθολογικότητα (όχι ως έλλειψη ρεαλισμού αλλά ως αντίθεση στην αναγωγή της νοησιαρχίας ως της μόνης θεότητας), ιπποσύνη, επιστροφή στην "χρυσή έποχη", ένθεο πνεύμα κι όλα αυτά διαποτισμένα με συναισθηματισμό και φαντασία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γερμανός Novalis που με το ρομαντικό μανιφέστο του Christianity or Europe το 1799 ζητούσε την επιστροφή σ' έναν υπερεξιδανικευμένο χριστιανικό Μεσαίωνα όπου όλοι οι Ευρωπαίοι θα ήταν ενωμένοι κάτω απ' τη σκέπη όχι του Λόγου και της Οικονομίας, αλλά του Μύθου και της Πίστης. Ακόμα και πολλοί από τους "καταραμένους ποιητές" ήταν Δεξιοί παρ' όλο που πολλοί απ' αυτούς έζησαν έκλυτη ζωή. Ο Baudelaire είχε πει οτί ο Joseph de Maistre, ο μεγάλος αυτός πολέμιος του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, στάθηκε ο μεγαλύτερος δάσκαλος του. Οι απόψεις του ήταν αριστοκρατικές/ελιτιστικές. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πλεον "καταραμένο" Ιταλό ποιητή, τον Gabriele D'Annunzio, του οποίου την "Πορεία προς το Φιούμε" το 1919 μιμήθηκε ο Μουσολίνι για την Πορεία προς τη Ρώμη.
    Όλα αυτά για την αποκατάσταση της σχέσης της Δεξιας με την Τεχνη, σε μια χώρα στης οποίας τα σχολεία και πανεπιστήμια, όλες οι μετριότητες θεωρούνται αυθεντίες μόνο και μόνο επειδή ήταν αριστεροί (Βάρναλης, Αναγνωστάκης, Ρίτσος κτλ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. http://taxalia.blogspot.gr/2013/09/blog-post_752.html
    δειτε εδω κατεστραμενο αρθρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή