Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΑΥΓΗ» ΕΠΑΛΗΘΕΥΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟΔΟΤΟ


 Γράφει  ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης
        
                                                                      
                                                                        «Η Σχολή της Φρανκφούρτης  ήταν μία από τις πιο  
                                                                           αξιοσημείωτες Ιουδαϊκές  σέκτες της  Γερμανίας.»
                                                                                 Gershom Scholem,  From Berlin  to Jerusalem.


Σε προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου με τίτλο Η Απόκρυφη προέλευση της Νέας Αριστεράς (New Left) είχαμε επισημάνει τις γνωστικές καταβολές της Νέας Αριστεράς(New left). Δεν αποτέλεσε λοιπόν έκπληξη για εμάς, ότι η εφημερίδα «Αυγή» στις 24\11\2013 έκανε ολοσέλιδο αφιέρωμα στον γνωστικισμό, δημοσιεύοντας μία συνέντευξη του εβραϊκής καταγωγής καθηγητή Στέφανου Ροζάνη. Το πρώτο αυθόρμητο ερώτημα που σχηματίζεται στον αναγνώστη είναι, τι σχέση μπορεί να έχει μία εφημερίδα που υποτίθεται ότι εμπνέεται από μαρξιστικές και υλιστικές απόψεις,  με μία θρησκευτική αίρεση; Να δημοσιεύσει κείμενα  του Τρότσκι ή του Πουλατζά θα ήταν κατανοητό, αυτή η επιλογή όμως δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά. Επίσης δεν είναι κατανοητό, το γιατί μία αριστερή εφημερίδα προπαγανδίζει τον αντι-διαφωτισμό, όπως θα φανεί παρακάτω. Και όμως , θα δούμε ότι όλα αυτά  έχουν μία λογική συνέπεια. Ας αρχίσουμε με μερικά αποσπάσματα από την συνέντευξη:

Δημοσιογράφος: Διαβάζοντας τις διαλέξεις σας για τον Γνωστικισμό στο βιβλίο σας "Μύθος και αφήγηση στον σύγχρονο κόσμο", ο αναγνώστης διαπιστώνει σαφή κριτική στα εργαλεία του διαφωτιστικού πνεύματος. Ήρθε η ώρα να επανεφεύρουμε τον Διαφωτισμό, να συνθέσουμε τον Διαφωτισμό της εποχής μας; 

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


Το παρόν άρθρο, γραμμένο από τον καθηγητή Fabio Calabrese, εκτός των πολύ κατατοπιστικών πολιτικών και ιστορικών αναλύσεων, περιέχει και μία συγκλονιστική πληροφορία  που έχει άμεση σχέση με το μεταναστευτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη.

 Μετάφραση –επιμέλεια Ιωάννης Αυξεντίου

Το 1991, ακριβώς είκοσι δύο χρόνια πριν, διαλυόταν η Σοβιετική Ένωση. Από τότε εισήλθαμε σε μια νέα εποχή, όπου δεν υπάρχει ένας διαιρεμένος κόσμος, όπου δεν υπάρχουν πια δύο υπερδυνάμεις που αντιπαραθέτονται σε πλανητικό επίπεδο κάθε μία με τους δορυφόρους της, αλλά υπάρχει μία δύναμη που κυριαρχεί στον κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είκοσι δύο  χρόνια είναι αρκετά για να κατανοηθεί το πρόσωπο αυτής της νέας εποχής. Λοιπόν, ένα πράγμα είναι απολύτως σαφές, ότι αυτή παρουσιάζεται  με ένα τρόπο πολύ λιγότερο ρόδινο από εκείνον που ήταν λογικό να υποθέσει κανείς την επαύριον της πτώσης του τοίχους του Βερολίνου και μετά της εξαφάνισης της Σοβιετικής Ένωσης. Φυσικά δεν νοιώθουμε νοσταλγία για τις τυραννίες με το κόκκινο αστέρι, ωστόσο ένα πράγμα έγινε εμφανές σε αυτά τα είκοσι δύο χρόνια, ότι τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό οι δύο ηγεμονικές δυνάμεις της ανατολής και της δύσης  εξουδετέρωναν η μία την άλλη, και ο σοβιετικός μπολσεβικισμός είχε τουλάχιστον ένα μειονέκτημα σε σχέση με τον αμερικανισμό, τις εσωτερικές του αστάθειες και αντιφάσεις που τελικά προκάλεσαν την διάλυση του, ενώ σήμερα, χωρίς πλέον να περιορίζεται από έναν πραγματικό ανταγωνιστή η Αμερικανική ηγεμονία πάνω σε αυτό τον πλανήτη και ο δημοκρατισμός-αμερικανισμός ως ιδεολογία που την δικαιολογεί , είχαν ευρύ πεδίο για να αποδείξουν ότι είναι μία από τις χειρότερες καταστροφές που η ανθρωπότητα έχει ποτέ συναντήσει στην ιστορία της. "Η δημοκρατία" της οποίας την επιβολή σε παγκόσμιο επίπεδο, οι μεγαλύτεροι αμερικανοί ηγέτες έχουν επανειλημμένως διακηρύξει ότι  την έχουν αναλάβει ως αποστολή, εκπληρώνει τον ίδιο ρόλο ιδεολογικής δικαιολόγησης της ηγεμονίας της εναπομείναντας υπερδύναμης όπως ο κομμουνισμός είχε την λειτουργία της δικαιολόγησης της Σοβιετικής ηγεμονίας.