Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ: ΚΕΫΝΣΙΑΝΙΣΜΟΣ & ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ, ΤΑ ΔΥΟ ΡΕΥΜΑΤΑ.

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν


Εισαγωγή:

Το οικονομικό κομφούζιο:να σώσω ή να ξοδέψω;
Το άρθρο αυτό θα είναι μεγάλο και διπλό. Ο λόγος για αυτό είναι πως για να ασκήσει κάποιος κριτική στον καπιταλισμό είναι μεν ιδιαίτερα εύκολο, εάν όμως θέλει αυτή η κριτική να έχει και κάποια ουσία η ευκολία εκλείπει. Για αυτό το λόγο πρωτού ξεκινήσουμε να διερευνούμε τα προβλήματα των δύο κύριων ρευμάτων αυτού του οικονομικού συστήματος, θα πρέπει πρώτα να γίνουν κάποιες απαραίτητες, κυρίως ιστορικού χαρακτήρα, παραδοχές που συχνά παιρνούν απαρατήρητες :

  1. Ο καπιταλισμός εδώ και περίπου εκατό χρόνια ΔΕΝ εφαρμόζεται αυτούσιος.
  2. Το σύστημα αρχικά προέκυψε μόνο του και δεν ήταν αποτέλεσμα ακαδημίας.
  3. Στη σύγχρονη εποχή τον ορίζουν δύο ρεύματα οικονομικής σκέψης.
  4. Κανένα από τα δύο αυτά ρεύματα δεν εφαρμόζεται μόνο του, δηλαδή ο Φιλελευθερισμός και ο Κεϋνσιανισμός.
  5. Ο Κεϋνσιανισμός προηγείται του Φιλελευθερισμού.
  6. Ο Φιλελευθερισμός ήταν αντίδραση στον Κεϋνσιανισμό.
  7. Ο πρωταρχικός καπιταλισμός των οπαδών της ελεύθερης αγοράς (laissez-faire) δεν υπάρχει πια.


Μόνο έχοντας κανείς υπ’όψιν αυτές τις παραδοχές μπορεί κανείς να κάνει ουσιώδη κριτική στον καπιταλισμό. Καλό είναι επίσης να σημειωθεί ότι ΔΕΝ θα ασκηθεί κριτική στον πρωταρχικό καπιταλισμό γιατί αυτός δεν επηρεάζει τη σύγχρονη κατάσταση ή πολιτική, οπότε δεν έχει νόημα να ασχοληθεί το παρόν άρθρο με αυτόν επειδή θέμα του δεν είναι η ιστορία του συστήματος. Τέλος, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι το σύστημα στο οποίο ζούμε είναι αποτέλεσμα σκέψης επιστημόνων και άλλων με ιδεολογικά κωλύματα που σκοπεύουν να τα εφαρμόσουν, καθώς και μία κάποια γνώση της αγοράς.  Με όλα τα παραπάνω στο νου αρχίζει η κριτική των σύγχρονων ρευμάτων του Καπιταλισμού.

Κεϋνσιανισμός ή Καπιταλιστικός Σοσιαλισμός:

O John Maynard Keynes
Σε προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου έγινε κριτική στο σοσιαλισμό. Παρουσιάστηκαν οι παθογένειες και τα λάθη του, όσο και αρκετά εκ των προβλημάτών του. Οι παθογένειες του Κεϋνσιανισμού είναι μία μίξη παθογενειών του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, συνδυασμένες, αλλά με μικρότερη ένταση. Οι παθογένειες που μοιράζεται με τον καπιταλισμό, θα καλυφθούν στο μέρος που αφορά τον Οικονομικό φιλελευθερισμό, όσο για αυτές που παίρνει από τον σοσιαλισμό έχουν ήδη αναλυθεί.

Ο Κεϋνσιανισμός γεννήθηκε αμέσως μετά το οικονομικό κραχ που στιγμάτισε το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Εξέφραζε την ανάγκη για αλλαγή και για μία μορφή ελέγχου στην αγορά. Αυτό το οποίο ήταν το αποτέλεσμα του ανεξέλεγκτου τραπεζικού και επενδυτικού τομέα, το αποτέλεσμα δηλαδή μίας φούσκας ενός μεγέθους που η ιστορία ακόμα έχει να δει να σκάει, δημιούργησε μία εχθρική στάση απέναντι στις παραγωγικές δυνάμεις της οικονομίας. Πλέον οι επιχειρήσεις και όχι οι επενδυτικοί οίκοι θεωρήθηκαν υπεύθυνες. Η αντίδραση του Κέϋνς ήταν πάντως μοναδική στον τομέα της: θεώρησε πως το πρόβλημα ήταν ο προσανατολισμός της οικονομικής σκέψης. Για την ακρίβεια το φαινόμενο μόχλευσης (= φαίνομενο στο οποίο κάποιοι καταναλώνουν άνω των δυνατοτήτων τους μέσω ξένων χρημάτων. Επιτυγχάνεται με τη λήψη δανείων, επενδύσεων ή επιδοτήσεων) στράφηκε στο λάθος τομέα: την παραγωγή πλούτου. Αυτό το δικαιολογεί λέγοντας στο βιβλίο του «Η γενική θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος» ότι συμβαίνει επειδή δεν γίνεται η παραγωγή να μετρηθεί εύκολα ή το μέλλον αυτής να προβλεφθεί με ευκολία. Θεώρησε ότι κέντρο της οικονομίας είναι η κατανάλωση, εν αντιθέσει με τη θεωρία των κλασσικών οικονομολόγων του 19ου αιώνα (Adam Smith, David Ricardo, Alfred Marshall κλπ.) στην οποία η παραγωγή καθορίζει την κατανάλωση. Η θέση αυτή αν και φαινομενικά λογική έχει ένα μεγάλο λάθος στο συλλογισμό της: πως θα αυξήσεις την κατανάλωση; Υπάρχει γενικά μία ισορροπία στην αγορά: όσο μια χώρα παράγει τόσο περίπου καταναλώνει, είτε εγχώρια προϊόντα είτε αλλοδαπά. Ο μισθός καθορίζεται από το πόσο προσφέρει στην οικονομία ο άνθρωπος, πως λοιπόν αυξάνεις την κατανάλωση;

Εδώ είναι όλο το ζουμί: οι παρεμβατισμοί σε μία χώρα που ακολουθεί ή προσομοιάζει το Κεϋνσιανιστικό σύστημα εμποδίζουν την ανάπτυξη των βιομηχανιών ή των βιοτεχνιών και οδηγούν σε μαρασμό τα παραγωγικά μέρη της οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο πως το σύστημα αυτό δημιουργεί την αποβιομηχανοποίηση και μετά από την ολοκλήρωσή της είναι το μόνο σύστημα που μπορεί να αποτρέψει άμεσα την ανθρωπιστική κρίση που θα ακολουθήσει την μείωση της απασχόλησης του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα. Αυτό επιτυγχάνεται με την προσπάθεια να διατηρηθούν ορισμένα κεκτημένα, όπως ο κατώτατος μισθός (σε σμίκρυνση των οικονομικών δυνατοτήτων μίας χώρας, δηλαδή άμα η ικανότητα της χώρας να παράγει πλούτο μειωθεί, όπως με τη μείωση του πρωτογενούς, του δευτερογενούς τομέα το κλείσιμο επιχειρήσεων, την εξάντληση πόρων κλπ, εμποδίζεται αυτός να φτάσει σε επίπεδο που η οικονομία μπορεί να προσφέρει νόμιμα, έτσι έχουμε αύξηση της μαύρης εργασίας), και η προστασία μέρους, όσο μεγαλύτερο γίνεται, της κοινωνίας από τα οικονομικά τους λάθη (τέλειο παράδειγμα η περίπτωση της Ιαπωνίας (δεκαετία 80’), και η κρίση που το σύστημα παροχών προκάλεσε, βλέπε εδώ, εδώ και εδώ). Μία ακόμα περίπτωση φαίνεται στην κατάσταση της Αγγλίας, στην οποία το κράτος πρόνοιας έχει δημιουργήσει μία τάξη παρασίτων η οποία κατά κύριο λόγο εκμεταλλεύεται τα κενά που υπάρχουν σε αυτό ώστε να μπορεί να μην εργάζεται, αποτελείται κατά κύριο λόγο από μέλη πρώην εργατικών οικογενειών, που η αποβιομηχανοποίηση στέρησε τις θέσεις εργασίας τους. Ένα τελευταίο φαινόμενο είναι η αύξηση του δημόσιου τομέα με τρόπο ώστε να απορροφηθεί ο άνεργος πληθυσμός, όσο ακόμα και η επέκταση του δικτύου κοινωνικής προστασίας για ευάλωτες ομάδες όπως γίνεται στις Η.Π.Α..

Το ζήτημα είναι πως όλοι οι προαναφερθέντες τρόποι δημιουργούν οικονομικά παράσιτα, ανθρώπους που δεν προσφέρουν τίποτα στην οικονομία της χώρας με αποτέλεσμα να είναι πηγή απλά εξόδων για το κράτος και φόρων για τους συμπολίτες τους. Περιττό να αναφέρω πως οι περισσότεροι που υποστηρίζουν το Κεϋνσιανισμό αυτό τείνουν να ενστερνίζονται πολιτικά τον κοινωνικό φιλελευθερισμό. Το πρόβλημα είναι όμως πως αυτή η αύξηση των μισθών, η αναίτια και καιροσκοπική, είναι μίας μορφής μόχλευση για την οικονομία, ιδιαίτερα για τον τομέα των πωλήσεων. Οι άνθρωποι έχουν χρήματα τα  οποία υπόκεινται σε καλπάζοντα πληθωρισμό γιατί έτσι δημιουργείται μία ψευδαίσθηση πλούτου και ευημερίας καθώς δίνεται η εντύπωση πως ο μισθός ανεβαίνει και τα λεφτά περισσεύουν (ο πληθωρισμός αποτελεί το πηλίκο της διαίρεσης με παρονομαστή το σύνολο των χρηματικών μονάδων σε μία χώρα και αριθμητή τα διαθέσιμα προϊόντα). Αυτό δημιουργεί μία φούσκα βασισμένη σε ψευδή κατανάλωση, τα εισαγόμενα ξεπερνούν τα εξαγόμενα. Η καταστροφή συμβαίνει όταν δε μπορέσει πια το κράτος να φουσκώσει και άλλο την κατάσταση γιατί τότε οι επιχειρήσεις και το έξτρα εμπόριο που έχει αναπτυχθεί, καταρρέει καθώς μάλιστα τα χρέη συσσωρεύονται και τα χρήματα καταλήγουν να γίνονται άχρηστα. Βασικά ο Κεϋνσιανισμός είναι η πηγή της σύγχρονης χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Στο παραπάνω πρέπει να αναφερθεί ακριβώς πως το προκαλεί: Η μόχλευση του μισθού είναι μόχλευση όλης της αγοράς. Άμα αυξήσεις το μισθό με τεχνικά μέσα αυξάνεις και τη κατανάλωση τεχνηέντως και έτσι δημιουργείται ένα περιβάλλον στην αγορά το οποίο είναι πλαστό. Επιχειρήσεις εισαγωγής και πωλήσεων πληθαίνουν σε αριθμό βάσει ψεύτικων στοιχείων και σε περίπτωση κρίσης είναι φυσικό να κλείνουν η μία μετά την άλλη. Ο λόγος είναι ότι η αγορά ΔΕΝ είναι υγιής, επειδή έχει «φουσκώσει». Μάλιστα πολλές φορές ο πληθωρισμός κάνει τις αυξήσεις σε μισθούς και παροχές να μην είναι τίποτα άλλο από έμμεση φορολογία, όσο επίσης και αύξηση των φόρων για την διατήρηση του συστήματος. Αυτό συμβαίνει διότι: η αξία των χρημάτων μειώνεται, άρα η αύξηση των μισθών πολλές φορές είναι μόνο ποσοτική, ποιοτικά όμως είναι μειωμένη (πχ με 500 € αγοράζεις 30 κατσίκια, αυξάνεις τα 500 σε 600€ και αγοράζεις πάλι 30 κατσίκια, δηλαδή μόνο τεχνικά ο μισθός αυξήθηκε), ενώ οι φόροι αυξάνονται κλιμακωτά (πχ 500€ μισθός 25%, 1000€ 50% φόροι κλπ.) ώστε να γίνει μίας μορφής αναδιανομή. Ο σκοπός αυτής είναι να συντηρήσει τα έσοδα του κοινωνικού κράτους, ζημιώνοντας όμως όσους κερδίζουν κανονικά με νόμιμα μέσα τα λεφτά τους (όσοι κρύβουν φυσικά εξαιρούνται από αυτό), ουσιαστικά τιμωρώντας τους.

Έτσι μόνο μπορεί να κατανοηθεί η μανία Κεϋνσιανών οικονομολόγων (πχ Krugman, Stieglitz κλπ) με τη πάταξη της φοροδιαφυγής και τη κατάργηση των μετρητών ίσως και των προ-πληρωμένων καρτών, προτιμούνε βέβαια τις αγορές μέσω πίστωσης, γιατί έτσι δημιουργείται επιπλέον μόχλευση. Το σύστημα δρα σε μια μυθολογία στην οποία τα προβλήματά του είναι μόνο η φοροδιαφυγή και η μαύρη εργασία και όχι ότι οι πόροι δε μπορούν να βρεθούν για τη διατήρησή του. Μάλιστα πετυχημένες Κεϋνσιανές οικονομίες, το καταφέρνουν επειδή τηρούν ισοζύγιο στον προϋπολογισμό τους και έχουν ανεπτυγμένο δευτερογενή ή και πρωτογενή τομέα (πχ. Γερμανία, Σουηδία), χρησιμοποιώντας ένα μικτό σύστημα με πιο δυνατό παράγοντα συνήθως τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Οπότε, ακόμα και αυτές είναι απόδειξη εναντίον των ιδεών αυτών.

Η Κεϋνσιανή θεωρία δημιουργεί ό,τι θέλει να
 εξαλείψει. Οδηγός προς την αυτοκαταστροφή
Συμπερασματικά, μία καθαρά Κεϋνσιανή οικονομία έχει ως μόνη πηγή εσόδων τη φορολογία, και ως πηγή, θεωρητικά πάντα, ευημερίας τη κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά. Η ουσία της παθογένειας είναι ότι οι παραγωγικές τάξεις παύουν να παράγουν, οι διαχειριστικές, δεν έχουν τρόπο να διαχειριστούν την κατάσταση, ενώ οι καταναλωτικές (φυσικά μεσαία στρώματα) βλέπουν τα έσοδα, που δεν μπορούν να κρύψουν, να μειώνονται και την καταναλωτική τους δύναμη μαζί τους, ενώ μία χαμηλής ποιότητας τάξη καταναλωτών αναπτύσσεται στη θέση τους, όσο και η τεχνικά γινόμενη, ή ψευδής, κατανάλωση, βασιζόμενη στην αναδιανομή μέσω φόρων.

Το ύστατο αποτέλεσμα όμως είναι η ανάπτυξη της μαύρης εργασίας, η άνοδος της φοροδιαφυγής και του πληθωρισμού. Ειρωνικά πρόκειται για φαινόμενα τα οποία ο Κεϋνσιανισμός θέλει να καταπολεμήσει. Αυτό συμβαίνει γιατί ο παρεμβατισμός στην οικονομία, με την ιδέα της διασφάλισης των κεκτημένων, πολλές φορές παγιώνει τους μισθούς σε θέσεις που είναι φυσικά αδύνατο να τους προσφέρουν οι επιχειρήσεις. Όσο για τη φοροδιαφυγή: μπορεί να είναι ο δρόμος προς νέα επιδόματα ή, ακόμα χειρότερα, να είναι ο ύστατος τρόπος να προστατέψουν τα φυσικά μεσαία στρώματα και άνω τα κεκτημένα τους. Με τον πληθωρισμό, ο οποίος απαιτείται ή δημιουργείται από την τεχνητή αύξηση των μισθών, επιτυγχάνεται η δημιουργία ψευδαίσθησης ευημερίας.

Φιλελευθερισμός ή Αντιδραστικός Δημοκρατισμός: 

O πατέρας του Λιμπεραριανισμου,
Milton Friedman
Εδώ θα παρουσιασθεί ο Λιμπερταριανισμός, το παιδί του Φρήντμαν και του Χάγιεκ, και οι οικονομικές παθογένειες που εμφανίζει. Οι λοιπές παθογένειες του συστήματος, απλά θα αναφερθούν, επειδή θέμα του άρθρου είναι η οικονομία και όχι η κοινωνιολογία ή η πολιτική.

Πολιτικά και κοινωνικά όμως η απλή αναφορά είναι απαραίτητη για να κατανοηθεί ο τρόπος με τον οποίο εμφανίστηκε στην ιστορία ο φιλελευθερισμός και οι διαφορές του με την κοινωνική εκδοχή του. Η αντίδραση των οικονομικών ήταν βάσει της εξής σκέψης: οι Κεϋνσιανοί περιορίζουν την ελευθερία. Η ελευθερία αναφέρεται μόνο με οικονομική έννοια, μιας και οι πολιτικές αποφάσεις δεν έχουν καμία αξία, καθότι η μία ψήφος έχει μηδαμινή έως καθόλου δύναμη. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός σε αντίθεση με τον κοινωνικό ΔΕΝ θέλει να φτιάξει μία κοινωνία ισότητας, θέλει μία κοινωνία ανισότητας, γιατί μόνο μέσα σε αυτή είναι οικονομικά ελεύθερος, και μόνο έτσι μπορεί να λειτουργεί η δημοκρατία, γιατί δεν εξαναγκάζει κανείς κανέναν, βάσει τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Σημαντικό είναι να τονισθεί η απέχθεια των οικονομικών φιλελευθέρων στην πολιτική, θεωρούν πολύ σημαντικότερες αποφάσεις τις οικονομικές, πράγμα που εξηγεί την πολιτική τους αδυναμία. Ακόμα και ο αντιρατσισμός του, οικονομικού φιλελευθερισμου, είναι μόνο βάσει οικονομικών κριτηρίων: θεωρεί πως η μόνη τιμωρία του ρατσιστή θα είναι οι λάθος οικονομικές του αποφάσεις. Ουσιαστικά άμα κάπου ο χαρακτηρισμός είναι ακριβής είναι μόνο στην οικονομική περίπτωση, όχι στην κοινωνική. Κοινωνιολογικά οι οικονομικά φιλελεύθεροι είναι μονάδες ανταγωνιστικές μεταξύ των άλλων μονάδων. Όλα τα παραπάνω έχουν εξαχθεί από το «Καπιταλισμός και Ελευθερία» του Μίλτον Φρήντμαν.

Οικονομικά τώρα, τι παθογένειες έχει ο Λιμπερταριανισμός (έτσι πλέον θα αναφέρεται ο οικονομικός φιλελευθερισμός); Σαφώς μπορεί να φτιάξει πλούσιες και ακμάζουσες οικονομίες σε περιβάλλον, στο οποίο δεν ενεργεί άλλο οικονομικό σύστημα. Ακόμα και στη περίπτωση μικτών οικονομιών (των σύγχρονων) ο Λιμπερταριανισμός είναι που τις σώζει, δημιουργώντας τα κεφάλαια που απαιτούνται για τη λειτουργία τους ή την αναδιανομή. Η βάση της κριτικής εναντίον ενός οικονομικού συστήματος για εμένα είναι άμα προκαλεί συστημικά κρίσεις, που δεν έχουν σχέση με το περιβάλλον και εξωγενείς παράγοντες (πχ το πετρέλαιο ή ο σίδηρος τελειώνει, κακή σοδειά κλπ.). Οι κρίσεις γίνονται συνήθως με το φαινόμενο της χρηματοοικονομικής μόχλευσης (κοινώς δανεισμός ή επενδύσεις ή αναδιανομή μέσω επιδομάτων ή επιδοτήσεων), φαινόμενο το οποίο ο Λιμπερταριανισμός είναι υπαίτιος σε μεγάλο βαθμό, αλλά διαφορετικά από ότι ο Κεϋνσιανισμός.

O χρυσός Άτλαντας προσπαθει να στηρίξει τη μόχλευση
Ο στόχος μόχλευσης είναι το χρηματικό κεφάλαιο, συνήθως τα ταμιακά διαθέσιμα μίας επιχείρησης και το κεφάλαιο έναρξής της (χωρίς αυτά δε νοείται να λειτουργήσει η επιχείρηση)  έτσι δημιουργείται το φαινόμενο οι επιχειρήσεις να υπερδανείζονται ή να έχουν τα βασικά τους κεφάλαια (τα έναρξης) σε μεγάλο ποσοστό δανεικά. Το παραπάνω είναι παθογένεια του Λιμπερταριανισμού. Τώρα τι γίνεται όταν κάποιος παίρνει ένα δάνειο (βασική πηγή μόχλευσης); Κάνει μία πρόβλεψη και σε αυτήν στοιχηματίζει την περιουσία του. Αυτή είναι: θα βγάλω τα λεφτά να το αποπληρώσω. Το δάνειο είναι ένα μόνιμο έξοδο με τη μορφή του τόκου για τις επιχειρήσεις, ένα έξοδο που με ένα ελαφρύ σκαμπανεύασμα μπορεί να μην πληρωθεί και να στοιχήσει την περιουσία όλη αυτού που το έχει πάρει. Γιατί όμως το παίρνει κανείς; Μεταξύ άλλων μπορεί να επιτρέψει σε ανθρώπους που δε γίνεται να έχουν επιχείρηση, να την αποκτήσουν. Δυστυχώς μία επιχείρηση τεχνητά δημιουργημένη, ή μεγεθυμένη, έχει εξασφαλίσει με σιγουριά σχεδόν το κλείσιμό της από τη κακοδιαχείριση ή τα χρέη, μία περιορισμένη φούσκα δηλαδή.


Οι επενδύσεις είναι ένα παρόμοιο στοίχημα: ότι θα καταφέρνεις να τιθασεύσεις τις εγωιστικές ανάγκες των επενδυτών πείθοντάς τους ότι θα τους προσφέρεις κέρδος. Περιττό να αναφερθεί ότι σε περίπτωση σμίκρυνσης της επιχείρησης ή των κερδών της οι επενδυτές τείνουν να φεύγουν.

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των παραπάνω είναι η ανάγκη για μεγέθυνση και για ταχεία ανάπτυξη. Επειδή αυτό δεν επιτυγχάνεται χωρίς βοήθεια, είναι αναμενόμενο πως όποιος κάνει λάθος στο στοίχημα ή στη πρόβλεψή του θα χρεωκοπήσει. Σε περίπτωση που η οικονομία έχει υπεραναπτυχθεί, μια γενικευμένη κρίση μεγάλου μεγέθους είναι αναπόφευκτη. Συνήθως όμως οι κρίσεις του Λιμπερταριανισμού αφορούν κλάδους και όχι ολόκληρες οικονομίες, γιατί πάντα στη περίπτωση αυτών παίρνει μέρος ο παράγοντας της μόδας. Καλό παράδειγμα είναι η περίπτωση της κρίσης στη Κίνα ως αποτέλεσμα μόχλευσης του βιομηχανικού της τομέα, παρήγαγε παραπάνω από ότι μπορούσε να πουλήσει.

Αυτή είναι η βάση των προβλημάτων του Λιμπερταριανισμού, όμως ας πάρουμε και ένα άλλο παράδειγμα: αυτό της Ρωσίας, μετά τις κυρώσεις. Οι κυρώσεις αν και χτύπησαν τη χώρα, πιο πολύ τη χτύπησε η μείωση της τιμής του πετρελαίου, δεν διέλυσαν την οικονομία και η αγορά εργασίας έμεινε σχεδόν αλώβητη. Άμα αυτές οι κυρώσεις είχαν γίνει σε μια άλλη χώρα, όπως για παράδειγμα τη Γερμανία, αυτή θα οδηγούταν κατ’ ελάχιστον σε αλλαγή κυβέρνησης αν όχι και σε καταστροφή, γιατί όμως δεν έγινε αυτό στη Ρωσία; Η περίπτωση της Ρωσίας είναι αυτή μίας χώρας η οποίο μόνιμα υπολειτουργεί οικονομικά, δηλαδή δεν εκμεταλλεύεται στο μέγιστο τις δυνατότητές της. Πέραν τούτου η χώρα δεν επέτυχε να δεθεί με το μηχανισμό της παγκόσμιας αγοράς οπότε αναγκάζεται να παράγει αρκετά εκ των βασικών προϊόντων της, ιδιαίτερα στον πρωτογενή τομέα. Τι έκανε η Ρωσία άθελά της; Απομονώθηκε! Μια χώρα που ακολουθεί Λιμπερταριανισμό είναι μία χώρα που δε μπορεί να επιβιώσει άμα κάποιο βασικό της προϊόν μπορεί να βρεθεί στο εξωτερικό με χαμηλότερη τιμή. Κατά κύριο λόγο αναπτύσσεται ό,τι μπορεί να προσφέρει χρήμα στους κατόχους του, όχι ό,τι μπορεί να προσφέρει αυτάρκεια στη χώρα, το αποτέλεσμα είναι ότι οι χώρες δένονται μεταξύ τους και μία τοπική κρίση μπορεί να επηρεάσει ολόκληρους κλάδους σε άλλες. Αυτό οδηγεί την ανάπτυξη μόνο των πιο επικερδών κλάδων, και σιγά σιγά στην καταστροφή τους λόγω του φαινομένου της υπερανάπτυξης και της μόχλευσης μέσω επενδύσεων. Οι επενδυτές φεύγουν αν χάσει ένας κλάδος τη ταμπέλα του επικερδούς.


Τώρα θα παρουσιασθεί η πηγή του προβλήματος: η απληστία. Ο Λιμπερταριανιστής είναι άπληστος από τη φύση του. Δε θέλει να βγάζει απλά χρήμα, θέλει να βγάζει όσο πιο γρήγορα γίνεται και όσο πιο πολύ γίνεται, κάθε δεδομένη στιγμή. Αυτό οδηγεί τις επιχειρήσεις, τις βιομηχανίες και τις χώρες να λειτουργούν στα όρια της οικονομικής τους δυνατότητας. Εδώ είναι το ζήτημα. Μία ελαφριά αλλαγή στο περιβάλλον, όχι κάτι το σπουδαίο, όπως πχ η πτώση της κατανάλωσης κατά 10% μπορεί να προκαλέσει κρίση. Ο λόγος είναι ο εξής: όπως και με το αμάξι που τρέχει στα 200 όταν όριο είναι τα 120 κινδυνεύει να παρεκτραπεί, παρασύροντας και άλλους μαζί αλλά μπορεί να φθάσει στο προορισμό του πιο γρήγορα, έτσι και ο Λιμπερταριανισμός είναι ευάλωτος κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Το μόνο πράγμα που χρειάζεται στη περίπτωση του αμαξιού είναι να έχει βραχεί λίγο ένα μέρος του δρόμου ή να μην προσέξει μία στροφή και το μοιραίο έρχεται, έτσι χτυπιέται και ο Λιμπερταριανισμός. Οι πτώσεις στις τιμές του πετρελαίου ακύρωσαν σειρά νέων επενδύσεων στον τομέα των καυσίμων από όλους του οικονομικούς παίκτες. Βέβαια δε πρέπει να θεωρήσουμε πως η υπολειτουργία από μόνη της είναι κάτι καλό, άμα το φθάσουμε στο άλλο άκρο οδηγεί σε υπανάπτυξη τύπου Αφρικής. Το να λειτουργεί μία οικονομία στο όριο των δυνατοτήτων είναι ένα στοίχημα που είναι αδύνατο να βγαίνει πάντα κερδισμένο.


Η μόνη αξία:η ελευθερία στο χρήμα...
Για να κλείσω το παρόν άρθρο εξηγώντας τη φύση της ανάπτυξης στον Λιμπερταριανισμό: υπεραναπτύσσονται μόνο οι κλάδοι που μπορούν να προσφέρουν το υψηλότερο κέρδος. Δηλαδή έχεις το φαινόμενο πολλοί κλάδοι, της οικονομίας να είναι τελείως παρατημένοι ενώ όσοι θεωρούνται επικερδής υπεραναπτύσσονται με αποτέλεσμα τη δημιουργία φούσκας, καθιστώντας άλλους προβληματικούς και ελλιπείς. Έτσι η οποιαδήποτε ιδέα για αυτάρκεια και ανεξαρτησία είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Μία τελευταία παρατήρηση: το δημογραφικό πρόβλημα που δημιουργεί το εξής οικονομικό σύστημα έχει ως βάσει τη συγκέντρωση πλούτου. Οι οικογένειες κάνουν ένα μόνο παιδί γιατί τους κοστίζει πολύ η συντήρησή του ΚΑΙ γιατί άμα κάνουν περισσότερα η περιουσία χωρίζει στα δύο. Η πτώση του πλυθησμού οδηγεί ως ένα σημείο στον πλουτισμό των ζώντων, φαινόμενο που παρατηρήθηκε μέχρι και στους χωρικούς του ύστερου μεσαίωνα μετά το πέρας της πανώλης. Ένας άλλος λόγος είναι πως για την αύξηση των εισοδημάτων και οι γυναίκες πρέπει να δουλεύουν με αποτέλεσμα να είναι πολύ δύσκολη η ανατροφή πολλών παιδιών από μία οικογένεια.

10 σχόλια:

  1. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΞΙΑ ΕΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ. ΔΥΟ ΤΑΣΕΙΣ ΤΕΙΝΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΟΥΝ-ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΝ ΕΧΟΥΣΑ ΕΚΑΣΤΗ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΩΤΕΡΩ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ. ΑΣ ΟΝΟΜΑΣΟΥΜΕ ΑΠΛΟΙΚΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΑΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ.

    Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΝΕΙ ΕΜΦΑΣΗ-ΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΥΛΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΚΑΤΑ ΜΕΓΑ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ

    Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΝΝΟΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ, ΩΣ ΕΧΟΥΣΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΚΟΠΟ ΟΧΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΑΓΑΘΩΝ ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ. Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΜΟΣ ΔΛΔ ΠΟΥ ΑΥΤΗ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΕΧΕΙ ΩΣ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΕΞΑΓΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ. ΑΥΤΗ Η ΣΧΟΛΗ-ΤΑΣΗ ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙ ΠΛΟΥΤΟ ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΤΟΝΟΥΣ ΑΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΟΥ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟΥ, ΣΙΤΗΡΩΝ Κ.Λ.Π ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΜΕΤΑ ΠΟΥ ΑΥΤΑ ΠΩΛΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΑΠΟΥΝ ΣΕ ΧΡΗΜΑ. ΑΥΤΗ Η ΣΧΟΛΗ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΣΤΑΖΕ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ ΕΑΝ Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΤΙΜΗ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΚΡΙΝΟΤΑΝ ΩΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΕΡΔΟΦΟΡΑ ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΔΕΙΚΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΕΘΝΩΣ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ.

    ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΕΙΝΟΥΝ ΝΑ ΥΙΟΘΕΤΟΥΝ ΚΑΤΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΘΕΩΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΘΕΩΡΙΩΝ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΕ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΑΣ ΑΛΛΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΟΧΙ ΩΣ ..."ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΥΣ" ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΕΠΙΔΙΩΞΗΣ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΕΚΑΣΤΗΣ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΣΚΕΨΗΣ , ΔΛΔ ΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΑΓΑΘΩΝ ΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ-ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ.

    ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ , ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΧΕΙ ΣΕ ΑΡΚΕΤΕΣ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΚΙ ΕΝΑΣ ΚΛΑΔΟΣ ΠΟΥ ΑΔΟΚΙΜΩΣ ΑΣ ΤΟΝ ΟΝΟΜΑΣΟΥΜΕ ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ. ΑΥΤΟΣ Ο ΚΛΑΔΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΑΓΑΘΩΝ ΑΛΛΑ ΕΙΣΑΓΕΙ ΔΙΚΛΙΔΕΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. ΜΟΡΦΗ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟΥ ΔΛΔ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΩΣ ΤΕΤΟΙΑ, ΟΥΤΕ ΕΜΠΙΠΤΕΙ ΣΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΔΑΣΜΩΝ.

    ΩΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΠΩΣ Η ΕΛΛΑΣ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΣΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΓΟΡΑΖΕ ΠΟΤΕ ΣΦΑΙΡΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ή ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΕΜΦΑΝΩΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΦΤΗΝΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΣ ΤΗΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΦΕΡΩ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ ΩΣΤΕ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ , ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ (ΟΧΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ) ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΜΗΘΕΥΟΥΝ ΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ ΣΦΑΙΡΕΣ.

    ΔΛΔ ΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΚΛΑΔΟΙ ΚΑΙ ΤΟΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΟΥΝ ΑΡΧΕΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΝΑ ΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ) ΑΣΧΕΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΙΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΥΤΗ Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΘΑ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΟΥΝ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΝ ΤΕΤΟΙΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ.

    ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν εξηγειτε επαρκως τον ορο μοχλευση. Στα χρηματιστικα σημαινει ενω διαθετω 1 να τζογαρω το διαθεσιμο κεφαλαιο μου πολλες φορες πανω απο την αξια του. Στις εποχες του ακρατου καζινοκαπιταλισμου δλδ μεχρι το 2008 ηταν συνηθισμενο να πονταρουν οι τραπεζιτες με συντελεστη μοχλευσης 20 οι μετριοπαθεστεροι. Αυτη η διαδικασια αρχικα δημιουργουσε υπερκερδη 20πλασια της αρχικης επενδυσης απο το τιποτα. Αναλογα με την εκρηξη της φουσκας, δημιουργηθηκαν και υπερζημιες, χρεη παλι απο το τιποτα.
    Θα ηταν ενδιαφερον να ανατρεχατε και στο οικονομικο συστημα του Βυζαντιου για να δειτε πως ο κρατικος παρεμβατισμος, τα κρατικα μονοπωλια, η ιδιωτικη βιομηχανια, η προστασια των μικροιδιοκτητων γης και ο χρυσος κανονας εξασφαλησαν την μακροβιοτητα, σταθεροτητα για 11 αιωνες, επιβιωση σε εποχες κοσμογονικων μεταβολων-πολεμων και γενικη ευμαρεια με το νομισμα, χρυσουν, σολιδο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν:

      Αγαπητέ κ. Ανώνυμε:

      Σας ευχαριστώ για την επεξήγηση του όρου της μόχλευσης και για την προτροπή του βυζαντίου, το θέμα του οποίου θα το ερευνήσω με ευχαρίστηση όταν βρω χρόνο.

      Με σεβασμό.

      Διαγραφή
  3. H "Μόχλευση της εργασίας" παρουσιάζεται κάπως με αρνητικά χρώματα. στον σύγχρονο κόσμο που δεν ζει σε προνεωτερικές συνθήκες, δηλαδή, δεν ζει πλέον κατα σχεδόν αποκλειστικότητα σε αυτόνομες αγροτοκτηνοτροφικές οικογένειες, πιστεύω είναι απαραίτητη η εμπλοκή του κράτους στην αγορά εργασίας για την επιβίωση ενός έθνους. θεωρώ ότι η υπεράσπιση της εργασίας των μελών ενός έθνους είναι μέχρι και ανώτερη και από την υπεράσπιση πάτριου του εδάφους στην εποχή μας. Το έδαφος από απαραίτητο για την επιβίωση είναι πλέον συμβολικό σε πολλές περιπτώσεις πχ άγονες εγκαταλελειμμένες ορεινές εκτάσεις. Ίσως καλύτερα να ονομαζόταν προστατευτισμός της εργασίας. Σε σχέση με τη κεντροαριστερή κεντρώα αντίληψη που προτάσσει τους δήθεν αποτελεσματικότερους ελέγχους που ποτέ δεν γίνονται, για τους κανόνες εργασίας,και την οικονομική παράμετρο με αυξήσεις, σε μία εθνοκεντρική αντίληψη πρέπει να μπαίνει πρώτη η προστασία της εργασίας από εισαγόμενο εργατικό δυναμικό. Ταυτόχρονα πρέπει να προστατεύεται η τιμή και η αξιοπρέπεια των εργαζομένωνΟ μηχανισμός εξισορρόπησης δεν χρειάζεται να είναι κρατικός, σε μία κλειστή ομάδα υπάρχει φυσικός, ο μεταβαλλόμενος ρυθμός γεννήσεων. τέλος παντων θα περιμένουμε με ενδιαφέρον και κάποιο άρθρο όχι για κριτική αλλά για ποια οικονομική πολιτική θα θέλαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν:

      Αγαπητέ κ. Ανώνυμε:

      Προφανώς και δεν πρέπει να προστατεύονται τα σύνορα με φράκτες αλλά μάλλον με στρατηγικά τοποθετημένα φρούρια (και τοπικές φρουρές σε πόλεις και χωρια) που κάτι σημαντικό θα πρέπει να προστατεύουν, μερικά χωριά, μία πόλη, αγροτικές εκτάσεις κλπ. χτισμένα σε απόμακρα μέρη καθαρά γιατί το παρόν σύστημα, ιστορικά έχει αποτύχει. Η επιτυχία αυτής της μεθόδου (το μεσαίωνα άμα δεν είχες πιστήρια καλού χαρακτήρα δε σε δέχονταν σε πόλεις και χωριά) έχει να κάνει καθαρά με το γεγονός ότι άμα κάποιος μπει σε μία χώρα αυτομάτως για να κάνει το οτιδήποτε πρέπει να πάει σε κατοικημένη περιοχή, αν αυτή φρουρείται και που έχει μπει δε μπορεί να κάνει τίποτα.

      Η εργασία όμως δεν πρέπει να προστατεύεται!!! ό,τι μοχλεύεται υπερλειτουργεί και δε παράγει έργο από κανονικό πλούτο, αλλά από ανύπαρκτο, μόνο άμα η οικονομία αναπτυχθεί στο επίπεδο της μόχλευσης η φούσκα θα αποτραπεί, πράγμα σχεδόν, αν όχι τελείως αδύνατο, γιατί κανείς δε μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια το μέλλον, και η απληστία θα λειτουργήσει υπέρ της υπερανάπτυξης.

      Σχεδιάζεται άρθρο στο οποίο θα προταθεί ένα οικονομικό σύστημα, ή πιο καλά, το τι πρέπει να κάνει ένα οικονομικό σύστημα, το πρόβλημα είναι πως η οικονομία συνδέεται με τη κοινωνία και την πολιτική. οπότε ένα έργο για εμένα που θα εξηγεί το τρόπο λειτουργίας μίας οικονομίας πρέπει να σκέφτεται όλους τους τομείς, είναι με λίγα λόγια πολύ δύσκολο να επιτευχθεί και να χωρέσει σε ένα μπλογκ.

      Πέραν τούτου, ετοιμάζεται άρθρο για το μπλογκ με θέμα το χρήμα, τι είναι, πως χρησιμοποιείται, περί εξαύλωσης του κλπ. το οποίο θα αναφέρει ακριβώς τι κάνει η μόχλευση της εργασίας (βασικά χαλάει άμεσα την χρηματική μονάδα).

      Το μπλογκ μόλις έχει αρχίσει μία σειρά με οικονομικά άρθρα, περιμένετε και οι προτάσεις θα έρχονται, αλλά η κριτική είναι ένα βασικό κομμάτι της σκέψης, σου λέει τι κάποιος κάνει λάθος και έτσι προσπαθείς να το αποφύγεις, ας μάθουμε πρώτα τα βασικά και μετά πάμε για τα πολύπλοκα.

      Διαγραφή
    2. Αν δεν πρέπει να προστατεύεται η εργασία τότε πως τεκμηριώνουμε την θέση κατά της μετανάστευσης και από αυτή την σκοπιά; Υπάρχουν σίγουρα ειδικότητες που οι μετανάστες είναι πιο συμφέροντες και ταιριαστοί για τις εργασίες . πχ ο ψημένος σε χειροτεχνικές εργασίες από τα 12 ανατολικοευρωπαίος βαλκάνιος σίγουρα θα είναι πιο αποδοτικός από το ελληνάκι που έβγαλε το Λύκειο μέ φροντιστήρια αγγλικών κλεισμένο σπίτι, κανα ΙΕΚ + στρατός καλά 22-25. Το ίδιο και ο πειθήνιος πακιστανός σε επαναλαμβανόμενες αγροτικές εργασίες. Η επιλογή των Λευκών νοτιοαφρικάνων να επιτρέψουν την εισαγωγή εκατομμυρίων Μαύρων για εργασία, ήταν ορθολογικότατη από στενά οικονομική σκοπιά. Το πόσο τους ωφέλησε μεσοπρόθεσμα το ξέρουμε. Και από μία άλλη πλευρά είναι γνωστή η εθνοφυλετική αλληλεγγύη των Εβραίων, πως δυσανάλογα προωθούν δικούς τους στους τομείς που ελέγχουν, ακαδημαϊκούς, χολιγουντ, μουσική. Αν δεν υπάρχει αυτό το άτυπο και ελπίζω κάποτε και θεσμικό εθνικό συμβόλαιο ότι είμαστε μία σχεδόν κλειστή ομάδα που αλληλοστηρίζεται δεν βλέπω τι νόημα έχει το έθνος.

      Διαγραφή
    3. γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν:

      Αγαπητέ κ. ανώνυμε:

      άλλα λέμε και άλλα καταλαβαίνουμε. Ο προστατευτισμός στην εργασία για εμένα ΕΙΝΑΙ το πρόβλημα που οδηγεί στη μετανάστευση, αν προσπαθείς να συντηρείς θέσεις που είναι παρασιτικές οι νέοι σπουδάζουν για να πάρουν αυτές τις θέσεις, που θα τους προσφέρουν και παραπάνω λεφτά, κάποιες δεν έχουν και ανταγωνισμό, ή έστω δεν είχαν, γιατί προστατεύεις και υπεραναπτύσεις τα εππαγγέλματα αυτά οι νέοι εκεί θα πάνε. Άμα είναι περιορισμένα δεν αναπτύσσονται και δεν προστατεύονται, ο άλλος θα παραμείνει στο χωριό του ή στη πόλη του και θα σκεφτεί πχ το χωράφι, τη βιοτεχνία ή την επιχείρηση του πατέρα του, γιατί θα είναι οι καλύτερες πιθανές εργασίες για αυτόν. Έτσι δεν θα ξεκινήσει να υπάρχει η ανάγκη ξένων, ακόμα περισσότερο αν οι θέσεις οι χαμηλομισθούμενες (αυτές δημιουργούν ουσιαστικά το πρόβλημα: όχι τα φανάρια ή οι ξένοι γνωστικοί, αρκεί οι τελευταίοι να είναι διαλεγμένοι και με κριτήρια πέραν των γνώσεών τους.) είναι γεμάτες από ντόπιους προστατεύεται ο πλυθησμός της χώρας. Δες το παράδειγμα της Οράνια στη Νότια Αφρική μία κωμόπολη που απαρτίζεται ΜΟΝΟ από λευκούς, το πως το επέτυχαν οικονομικά αξίζει το κόπο να διερευνηθεί. Το κλειδί είναι να μην αναγκάσεις και τον επιχειρηματία να αυτοκτονήσει άμα χρειάζεται να πάρει ντόπιους και να διατηρήσει η κατώτερη τάξης τα ντόπια της χαρακτηριστικά.

      Τους εβραίους μη τους μετράς γιατί η κίνηση τους αυτή συνέβαινε για άλλους λόγους και δούλευε επίσης επειδή δε γινόταν σε κράτος δικό τους και γιατί ο πλυθησμός τους σε ξένες χώρες είναι συνήθως κανονικά αμελητέος,(μπορούν δηλαδή να παρασιτούν άφοβα σε ξένο πλυθησμό) πιστεύω ότι στο Ισραήλ δε δημιουργούν συνέχεια θέσεις υπηρεσίας για τους εβραίους ώστε οι άραβες να οργώνουν τα χωράφια ή να μαζεύουν τα σκουπίδια ή να πλένουν τους δρόμους. Αν το κάνουν το Ισραήλ δεν είναι και τόσο ασφαλές για το μέλλον όσο νομίζουμε.

      Εδώ συνέβη το εξής γιατί γεμίσαμε με δασκάλους, και υπαλλήλους και δωρεάν πανεπιστήμια, κατώτατους μισθούς κλπ, άμα η ελληνική οικονομία δουλέψει με την ιδέα ότι μπορεί να προσφέρει πάντα 700€ κατώτατο μισθό, ενώ μετά βίας γίνεται να δώσει 500€ και ο Έλληνας κυνηγάει τις θέσεις που πάντα θα το δώσουν, ενώ οι ιδιώτες και οι γαιοκτήμονες μετα βίας θα μπορούν να δώσουν 500€ μη παραξενεύεσε γιατί οι θέσεις αυτές είναι άδειες, οι νέοι πάνε στις πόλεις και περιμένουν πότε θα τους δωθεί υπαλληλική θέση.

      ίσως θα πρέπει να γραφεί άρθρο και για αυτό.

      Με σεβασμό.

      Διαγραφή
    4. Δεν συμφωνώ με την σειρά που παρουσιάζονται το αίτιο με το αποτέλεσμα. Οι λαθρομετανάστες και οι ανατολικοί τυπικά σύννομοι εξαρχής ήταν πιο συμφέροντες. Δεν προκάλεσαν τις στρεβλώσεις, αντιθέτως ενισχύθηκαν λάθος τάσεις και αντιλήψεις και οι όποιες στραβές νοοτροπίες, μετά την έναρξη του σύγχρονου μεταναστευτικού . εντάθηκαν σε ένα μηχανισμό συνεχούς θετικής ανάδρασης, πχ η είσοδος εκατοντάδων χιλιάδων ανατολικοευρωπαίων και βαλκάνιων που κατέκλυσαν τα εργατικά και τεχνικά επαγγέλματα προηγείται της πίεσης της κοινωνίας και τελικά την κάμψη της πολιτικής του ανοίγματος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από τον Αρσένη ~2000. Από ένα σημείο και πέρα με την παντελή ανευθυνότητα ή και σχεδιασμό των κυβερνήσεων η κατάσταση διαμόρφωσε και οικονομικές αναγκαιότητες όπου δεν μπορεί να σταθεί επιχειρηματίας που δεν θα απασχολεί σε κάποιους κλάδους σχεδόν αποκλειστικά ξένους, ειδικά οικοδομή, αγροτικά, τουριστικά και βιοτεχνία συχνά. Το εθνικό κράτος ανεξάρτητα οικονομικών δεικτών, πλήν τρομερά εξαιρετικών περιπτώσεων (ειδικά σε υπερεξειδικευμένα άτομα), πρέπει να απαγορεύει πλήρως την εργασία αλλοδαπών. Αν δεν είναι αυτό προστατευτισμός δεν ξέρω τι είναι. Φυσικά αυτό είναι μία κουβέντα όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα και όχι μόνο από την σκοπιά των φιλομεταναστών προοδευτικών αλλά και από τα συμφέροντα. Μόνο οι αντιδράσεις από θερμοκηπιάδες που θα πρέπει να ξαναμπούν στην δουλειά ή να δώσουν σοβαρά μεροκάματα σε Έλληνες ξανά με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και μέσα, θα είναι τρομερές. Ούτε καν ένα κόμμα που κυβερνά με ξερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν θα μπορούσε να το επιβάλει. Απαιτεί ένα πανίσχυρο πολιτικό κίνημα να το στηρίζει από πίσω. ¨ονειρα θερινής νυκτός βέβαια για αυτά που ζούμε.

      Διαγραφή
    5. Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν:

      Γεια σας και πάλι. Αυτή είναι η τελευταία φορά που σας απαντώ, άμα δε καταλάβατε πάλι περιμένετε άρθρο μου.

      Λοιπόν, το ζήτημα είναι να προστατεύεται ο πλυθησμός της κατώτερης τάξης να παραμείνει εθνικός, προσωπικά αν είχα να διαλέξω να εισάγω το 30% των εξειδικευμένων πτυχιούχων από έξω ή το 10% των ανειδίκευτων, σαφώς και θα διάλεγα το πρώτο, και ας μη με συμφέρει προσωπικά αυτό. Το πρόβλημα με τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα είναι πως τουλάχιστον από το 80' χρησιμεύουν κυρίως (υπάρχουν εξαιρέσεις, και στα τεχνικα και στα θεωρητικά) στο να παράγουν πολιτικοποιημένους κρατικοδίαιτους υπαλλήλους, για αυτό το λόγο έπρεπε οι σοβαροί να φύγουν από τη χώρα για σπουδές για δύο λόγους: θα πάρουν το πτυχίο πιο γρήγορα και θα κάνουν μάθημα, και όχι καταλήψεις.

      Δε χρειάζεται να ανοίξει την παιδεία, απλά καταργείς τα στάνταρ, το βάση το δέκα ήταν μία καλή ιδεά που θα εξόντωνε, όλα τα άχρηστα πανεπιστήμια, βέβαια θα εξόντωνε ένα μέρος των δημοσίων, που δουλεύουν σε αυτά.

      Το πρόβλημα είναι πως τα ελληνάκια παράταγαν τα χωράφια, τα χωριά, τις βιοτεχνίες και τις επιχειρήσεις των γονιών τους και πηγαίναν να σπουδάσουν ώστε να λάβουν πολλές φορές αμφιβόλου ποιότητας μόρφωση. Αποτέλεσμα; Αυτό που μου περιέγραφε μία γνωστή μου, ότι στο χωριό σε λίγο καιρό κυρίως αλβανοί θα ζούνε επειδή τα παιδιά των Ελλήνων πήγαν για σπουδές, οι γονείς μεγάλωσαν, τα χωράγια οι αλβανοί τα δούλευαν και εν τέλει αποφάσισαν αντί να τα αφήσουν να σαπίσουν στα παιδιά τους, να τα αφήσουν στους αλβανούς που τα δούλευαν. Άλλη περίπτωση, άκρως εκνευριστική για εμένα, είναι αυτή ενός γνωστού μας αγρότη, πλούσιου καλλιεργητή παρακαλώ. Αυτός γεννήθηκε θεόπτωχος αλλά ήταν δουλευταράς και εκμεταλευόταν ό,τι και να έβγαζαν τα χωράφια τα οποία με κόπο κατάφερε να επεκτείνει, τώρα και νερό παίζει να συσκευάζει. Αυτός έκανε τρία παιδιά, όλα κορίτσια, μόνο η μικρή του κόρη μένει μαζί του, οι άλλες πήγαν στην Αθήνα να σπουδάσουν να γίνουν υπάλληλοι, ή σερβιτόρες, παρατώντας ό,τι έφτιαξε με κόπο περίσσιο ο πατέρας τους, σημειωτέον δουλεύει και ο ίδιος στα χωράφια του, δεν κάθεται.

      Με τη νοοτροπία αυτή τι μπορούμε να ελπίζουμε; Τίποτα! Όσο για "αξιοπρέπεια" και "δικαιοσύνη στην εργασία" ο έλληνας πάντα αυτά γύρευε από το 80' ακόμα και όταν η χώρα μπορούσε να δώσει και αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη στην εργασία, ποτέ αυτή δε βρισκόταν για κάποιο λόγο, ας μην ξεχνάμε το πρόβλημα των ά(ν)εργων που το 90' έβρησκες δουλειά παντού και με καλό μισθό και είχες τους α(ν)έργους των καφετερειών, που ειρωνικά θυμάμαι ένα ρεπορτάζ του 2000 στο οποίο ένας παραπονιόταν για την έλλειψη εργασίας με μαύρο γυαλί και φραπέ στο χέρι ενώ στο κατάστημα υπήρχε σημείωση: ζητείται εργαζόμενος. Τώρα στην Ελλάδα η χώρα αυτή έτσι όπως κατάντησε, δεν μπορεί να προσφέρει αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη στην εργασία, αν θέλεις να δουλέχεις νόμιμα θα λιώνεις 12 ώρες σε ένα γραφείο και θα πληρώνεσαι τις 8, ή θα δουλεύεις παρτ τάιμ για 8 ώρες, θα πληρώνεσαι τις 5, αλλιώς το πιο σύνηθες: μαύρα.

      Ο μόνος προστατευτισμός που μπορεί να δεχθώ θα είναι με τη μορφή άδειας για να προσλάβεις μετανάστες στην επιχείρηση (εξαίρεση αυτές των μεταναστών), το ποσό θα είναι τέτοιο, όπου δε θα συμφέρει τις μικρομεσσαίες να προσλάβουν μετανάστες, αλλά και πάλι άν κανείς δε δεχτεί να πάει να δουλέψει σε αυτές, ντόπιος θα περάσουν οι ιδιοκτήτες άσχημα. Ό,τι παραπάνω από αυτό είναι υπερβολή και οδηγεί σε άσχημες καταστάσεις.

      Διαγραφή
    6. Δεν θέλω να σας κουράσω αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι όλα τα παραδείγματα που περιγράψατε, χρονικά έπονται του φαινομένου της μετανάστευσης, άρα αποτελεί αίτιο αυτών. Άρα η έλλειψη προστατευτισμού προκάλεσε τις παθογένειες. Ο μηχανισμός δεν ήταν απλός, αλλά δυναμικός. Καταρχήν σ ίγουρα υπήρχε θετική ανάδραση, προυπήρχαν και πριν την μετανάστευση στρεβλές νοοτροπίες, οι οποίες ενισχύθηκαν από τα πρώτα μεταναστευτικά κύματα Αλβανών πρώην κομμουνιστικές χώρες, άρχισαν να καταρρέουν εργασιακά κλάδοι όπως η οικοδομή, αγροτικά να μην μπορεί Έλληνας να δουλέψει αξιοπρεπώς, ούτε να τον παίρνουν στην δουλειά, επιτάθηκε η πίεση για άνοιγμα τριτοβάθμιας, δημοσίου, κατανάλωση υπηρεσίες, νέα μεταναστευτικά ρεύματα αύξησαν ακόμα περισσότερο τις στρεβλώσεις, σε ένα καθοδικό σπιράλ μέχρι την πτώχευση. Η γενεσιουργός αιτία που διατάραξε την σχετική σταθερή αρχική ισορροπία ήταν η έλλειψη εθνικού προστατευτισμού της εργασίας, με ιδεολογική δικαιολόγηση από φιλελεύθερα σοσιαλφιλελεύθερα και αριστερά επιχειρήματα. Περιμένω με περιέργεια να δω τι αντιπροτείνετε.

      Διαγραφή