Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

  

Άρθρο του Ιωάννη Αυξεντίου



Τα μαντεία είναι βουβά
 Καμία φωνή ή ψίθυρος τρομακτικός 
            Καταλήγει μέσα από αψιδωτές οροφές σε απατηλές λέξεις 
  Ο Απόλλων απ’ το ιερό του Δεν μπορεί πια νa προφητεύη 
 Αφήνοντας με μάταιη κραυγή τους απόκρημνους Δελφούς   
        Ούτε νυκτερινές εκστάσεις ή μαγεμένες πνοές  
 Εμπνέουν απ’ το προφητικό κελί τον ιερέα με τα χλωμά μάτια 
 Διαμέσου των μοναχικών βουνών Και των αντηχούντων ακτών   
Ακούγεται μία κλαμένη φωνή και οξύς θρήνος  
 Απ’ τις στοιχειωμένες πηγές, απ’ τις κοιλάδες περιβλημένες με κιτρινισμένες λεύκες
                                                                   Το Πνεύμα πρέπει να φύγει αναστενάζοντας το αντίο…
   
                                                                 John Milton, On the Μorning of Christ’s 
                                                               Nativity. (Κατά την πρωία της γέννησης του Χριστού)
 
                   

H Ανατροπή του Απόλλωνα και Παγανιστικών Θεών
161 μ.Χ. : Ο Μάρκος  Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος γίνεται αυτοκράτορας της Ρώμης.
313 μ.Χ. : Ο Μέγας Κωνσταντίνος υπογράφει το Διάταγμα των Μεδιολάνων.


Η περίοδος ανάμεσα σε αυτές τις δύο χρονολογίες χαρακτηρίστηκε από τον Ιρλανδό φιλόλογο Eric R. Dodds ως η Eποχή της αγωνίας. Στην πραγματικότητα, τα πρώτα σημεία αυτής της ιδιαίτερης εποχής είχαν αρχίσει να διαφαίνονται μετά την κατάκτηση των βασιλείων της ελληνιστικής  Ανατολής από τη Ρώμη το 146 π.Χ. Όλη η δομή του αρχαίου κόσμου είχε υποστεί βαθιές αλλαγές, η πόλις-κράτος δεν υπήρχε πλέον, και κατά συνέπεια, η πολιτιστική παράδοση που με αυτή ήταν άμεσα συνδεδεμένη είχε αλλοιωθεί. Ταυτόχρονα, παρατηρούνται έντονη πληθυσμιακή κινητικότητα και μεταναστευτικές ροές, το εισόδημα των κατωτέρων κοινωνικών τάξεων ελαχιστοποιείται, μειώνονται οι γεννήσεις, οι βαρβαρικές επιδρομές δημιουργούν συνεχείς πολέμους και ξεσπούν επιδημίες. Τα μαντεία έχουν από καιρό σιωπήσει και ο Πλούταρχος, ιερέας του Απόλλωνος στους Δελφούς, προσπαθώντας να δικαιολογήσει αυτή τη σιωπή, την αποδίδει στη φθορά του χρόνου, στο τέλος ενός κύκλου, αν και παραδέχεται ότι σαφή εξήγηση δεν έχει. 

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΙΑΣ ΚΟΤΑΣ


Άρθρο του Maurizio Blondet  
Μετάφραση-Σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

Εξετάζουμε την εκδοχή της τελετουργικής δολοφονίας πολύ σοβαρά. Μία σημαντική ομάδα της εκκλησιαστικής επιτροπής δεν έχει καμία αμφιβολία για αυτή την εξήγηση”. Αυτά δήλωσε πριν κάποιες ημέρες ο Αρχιμανδρίτης Τύχωνας Σεβκούνωφ, που δεν είναι μόνο ο γραμματέας της πατριαρχικής επιτροπής που συνεχίζει τις μελέτες πάνω στα λείψανα της οικογένειας του Τσάρου Νικόλαου που δολοφονήθηκε το 1918, αλλά θεωρείται και ο πνευματικός σύμβουλος του Πούτιν. 

Ο Αρχιμανδρίτης Τύχωνας Σεβκούνωφ δεν εννοούσε με αυτές τις φράσεις ότι επρόκειτο για ένα θρησκευτικό τελετουργικό, αλλά για ένα συμβολικό-ιδεολογικό τελετουργικό των  μπολσεβίκων. Ο Αρχιμανδρίτης, κατά την γνώμη μας, έδωσε αυτή την επεξήγηση, για να μην ερεθίσει κάποια συγκεκριμένα'πνεύματα'. Όπως και να έχει, εμείς δεν είμαστε Αρχιμανδρίτες οπότε δεν θα τηρήσουμε τα προσχήματα: θα μιλήσουμε για θρησκευτική τελετουργική δολοφονία.

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

ΜΑ ΤΙ ΔΙΑΒΟΛΟ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;

    
Άρθρο του Francesco Lamendola                                                                       
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου 

Έργο του Iman Maleki
Μερικές φορές, αναζητoύμε τις απαντήσεις στα βιβλία ή στη φιλοσοφία ή ποιός ξέρει που άλλού, ενώ αυτές υπάρχουν μπροστά μας, κάτω από τη μύτη μας. Επίσης, σκεπτόμαστε πάντα ότι οι απαντήσεις σε μία δύσκολη ερώτηση πρέπει να είναι, και αυτές, εξαιρετικά δύσκολες. Ενώ αντίθετα, μπορεί οι απαντήσεις να είναι απλές. Ακριβώς επειδή κανείς δεν σκέφτεται ότι έτσι μπορεί να είναι, όλοι περνούν δίπλα τους χωρίς να τις αντιληφθούν, χωρίς να καταδέχονται να τους ρίξουν ένα βλέμμα, αν και βρίσκονται ακριβώς εκεί, καθαρές και προφανείς. Φθάνει μόνο να βγάλουν τον κεφαλόδεσμο από τα μάτια τους. Διότι είναι ο κεφαλόδεσμος που έχουμε στα μάτια μας που δεν μας επιτρέπει να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα. Πρόκειται για το “νοητικό μπλοκάρισμα” από το οποίο υποφέρουμε και μας εμποδίζει να εξάγουμε τα λογικά συμπεράσματα από όλα εκείνα τα γεγονότα που το μυαλό μας είναι σε θέση να καταγράψει. Με άλλα λόγια, έχουμε υποστεί μια κατάσταση σε βαθμό εξάρτησης που μας κάνει να μην σκεπτόμαστε με το μυαλό μας, αλλά να αφήνουμε σε κάποιους άλλους να σκέπτονται για εμάς. Προγραμματιστήκαμε ώστε να βλέπουμε μόνο τα πράγματα που είναι βολικά σε κάποιους άλλους και να μην βλέπουμε καθόλου τα πράγματα που θα ήταν ωφέλιμα σε εμάς. Κοπιάζουμε για να καταλάβουμε την ιστορική στιγμή που ζούμε, ωστόσο συνεχώς δεν πετυχαίνουμε το στόχο μας αυτό, γιατί δεν έχουμε το κλειδί ή για να είμαστε πιο ακριβείς, διότι το χάσαμε.

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

ΤΡΕΙΣ ΣΕΚΤΕΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ


Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

To κτήριο της Σχολής της Φρανκφούρτης
Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, του πρώτου πολέμου της γνωστικής γεωπολιτικής, η Ευρώπη είχε μεταμορφωθεί. Μία αυτοκρατορία (Αυστροουγγαρία) είχε σβήσει και τη θέση της είχαν πάρει νέες κρατικές οντότητες, η Τσαρική Ρωσία είχε βυθιστεί στο χάος της επανάστασης και εκατομμύρια νέων Ευρωπαίων είχαν σκοτωθεί σε μια άσκοπη σύγκρουση. Παρά ταύτα, και παρά το γεγονός ότι πλείστοι εκ των ανδρών που καταλάμβαναν τα έδρανα των διαφόρων κοινοβουλίων της Ευρώπης ήταν μέλη μασονικών στοών, οι θεσμοί των κοινωνιών και οι ίδιες οι κοινωνίες παρέμεναν, σε γενικές γραμμές, ως προς τα ήθη και τους κανόνες, παραδοσιακές. Oι χριστιανικοί πυλώνες του οικοδομήματος δεν είχαν καταρρεύσει πλήρως. “Άλλοι” όμως, είχαν αποφασίσει ότι το μέλλον θα έπρεπε να είναι διαφορετικό… 

Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΤΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΦΟΡΑ.

Άρθρο της Ιταλίδας ανθρωπολόγου Ida Magli                                                                             

Μετάφραση & Σχολιασμός: Θεόδωρος Λάσκαρης
 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι ανθρωπιστικές επιστήμες  εξαφανίστηκαν από τον ορίζοντα της μαζικής πληροφόρησης και αυτό επιτεύχθηκε απλά με τη σιωπή, δηλαδή μη μιλώντας πλέον για αυτές. Δεδομένου του τεράστιου ενθουσιασμού που είχαν προκαλέσει την περίοδο μεταξύ του τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τη δεκαετία του 1990, το γεγονός ότι κανείς δεν επισήμανε αυτή την εξαφάνιση αποτελεί την επιβεβαίωση ότι η εξαφάνιση ήταν ηθελημένη. Οι καθέδρες προφανώς συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά οι επιστήμες τους δεν ενδιαφέρουν τα μέσα πληροφόρησης. Ταυτόχρονα, με διαταγή της ΕΕ, αφαιρέθηκαν από τα σχολεία αρχαίες, ευγενείς και βασικές επιστήμες όπως η γεωγραφία, η λατινική και αρχαία ελληνική γραμματεία (με τις αντίστοιχες γλώσσες τους), μειώνοντας τες σε φαντάσματα, σε κομμάτια μιας ανύπαρκτης γνώσης. Ακόμη και η ιστορία, στερημένη από όλες τις μεθοδολογικές συμβολές με τις οποίες η σύγχρονη εποχή την είχε εμπλουτίσει, φαίνεται να έγινε ένα απομεινάρι άλλων καιρών, αδύναμη να δώσει στους ανθρώπους εκείνη την αυτογνωσία που είναι ο κύριος καρπός της και αποτελεί βασική κατάκτηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ασφαλώς και αυτό αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε μέσα σε απόλυτη σιωπή.

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

ΠΩΣ Η ΚΑΜΠΑΛΑ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ Ή ΠΩΣ ΧΑΘΗΚΕ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ


Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

C.D.Friedrich, Τοπίο με  Κουκουβάγια, Τάφος και Φέρετρο.
Ρομαντισμός ονομάστηκε εκείνο το καλλιτεχνικό και φιλοσοφικό ρεύμα που ξεκίνησε από τη Γερμανία του 18ου αιώνα και μετά διαδόθηκε στην Αγγλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι πιο γνωστοί εκπρόσωποι του Ρομαντισμού υπήρξαν ο Νοβάλις, ο Φρήντριχ Χαίλντερλιν, ο Φρήντριχ Σίλερ, ο  Γκαίτε, ο Λόρδος Βύρων κλπ. Ο Isaiah Berlin γράφει το εξής για το ρεύμα αυτό:  «Η σπουδαιότητα του ρομαντισμού έγκειται στο γεγονός ότι είναι το μεγαλύτερο πρόσφατο κίνημα που μετέβαλε άρδην τη ζωή και τη σκέψη του Δυτικού Κόσμου. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη στροφή που σημειώθηκε ποτέ στη συνείδηση της Δύσης». Πως μπορούν να περιγραφούν οι φαινομενικές εκδηλώσεις του ρομαντισμού; «…είναι το πρωτόγονο και το ανεπιτήδευτο, είναι η νιότη και ο συναρπαστικός τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη ζωή ο φυσικός άνθρωπος• είναι όμως και ωχρότητα, πυρετός, αρρώστια, παρακμή (…) Είναι το παράξενο, το εξωτικό, το γκροτέσκο, το μυστηριώδες, το υπερφυσικό, τα ερείπια, τα μαγεμένα κάστρα, είναι η διάχυση μέσα στο αιώνιο συμπαντικό πνεύμα.»

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017

ΟΤΑΝ Η 'ΘΕΡΑΠΕΙΑ' ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΛΕΞΗ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Αν κάποιος μιλήσει για την ανάγκη εύρεση θεραπείας του καρκίνου ή της αρτηριοσκλήρυνσης, ή της παράνοιας, ή της κατάθλιψης, υπάρχει  περίπτωση να βρεθούν άνθρωποι που θα τον υβρίσουν, θα τον απομονώσουν, θα του πουν ότι λέει αδιανόητα πράγματα; Όχι, φυσικά!

Και όμως, ειδικά για μία ψυχοσωματική διαταραχή αυτό το 'όχι, φυσικά' δεν ισχύει. Αν κάποιος τολμήσει μόνο να ψελλίσει ότι η ομοφυλοφιλία ή ο τρανσεξουαλισμός μπορεί να θεραπευτούν ή ότι υπάρχει η δυνατότητα έρευνας για την εύρεση μιας θεραπείας, θα ανοίξει η γη να τον καταπιεί ή αν τα καταφέρει και δεν τον καταπιεί η άβυσσος, τότε θα δεχθεί τον επιστημονικό αφορισμό! Αφορισμένε, βλαστήμησες διότι χρησιμοποίησες τη λέξη: ΘΕΡΑΠΕΙΑ.

Βλέπετε, η σεξουαλική παραβατικότητα έχει πλέον ιδεολογικοποιηθεί: από το 'κομμουνιστικό μανιφέστο' πήγαμε στο 'γκέι μανιφέστο', από την 'ταξική πάλη' στην 'γκέι πάλη' και από την 'κομμουνιστική διεθνή' στην 'γκέι  διεθνή'. 

Επειδή λοιπόν η λέξη 'θεραπεία' είναι απαγορευμένη λέξη, εμείς βρήκαμε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που αφορά αυτή τη δυνατότητα και το  μεταφράσαμε.

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από την ομιλία που έδωσε ο μεγάλος Aυστριακός ιστορικός της τέχνης Hans Sedlmayr στο Διεθνές Συνέδριο Ανθρωπιστικών Μελετών, που πραγματοποιήθηκε στην Ρώμη το 1952.


Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Ο Hans Sedlmayr
Υπό ποιες συνθήκες ένα έργο τέχνης ή η τέχνη ενός καλλιτέχνη ή μιας εποχής μπορεί να αποκαλεστεί δαιμονική;

Στο επίπεδο μιας ιστορίας της τέχνης που έχει απαιτήσεις αυτονομίας και επομένως καθαρού αισθητισμού, είναι αδύνατον να καθορίσουμε λυσιτελώς μία έννοια δαιμονικής τέχνης. Ακόμη περισσότερο, σε αυτό το επίπεδο, δεν μπορεί ούτε καν να γίνει αντιληπτό ποια είναι η ακριβής έννοια του όρου 'δαιμονική τέχνη'· όρος που ωστόσο είναι απαραίτητος για να διεισδύσουμε πραγματικά στα καλλιτεχνικά φαινόμενα και να διακρίνουμε αποτελεσματικά τα διαφορετικά πνεύματα που εμφανίζονται στην τέχνη.

Για να φθάσουμε σε αυτή τη διάκριση είναι αναγκαίο να κάνουμε εκείνο που ο αισθητισμός δεν κάνει: να πάρουμε στα σοβαρά τα έργα τέχνης. Γι’ αυτό το σκοπό, πρέπει να τα θεωρήσουμε ως δηλώσεις, πλαστικές δηλώσεις που αφορούν οντολογικές καταστάσεις καθώς και καταστάσεις πραγμάτων, δηλώσεις που μπορούν να είναι αληθινές ή ψευδείς (ή παράλογες) όπως και οι  προφορικές  δηλώσεις.

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟΝ 21 ΑΙΩΝΑ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ ΤΗΣ ΡΗΤΟΡΙΚΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΟ ΦΥΛΕΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ




Γράφει ο Γιώργος Παξινός

Σε όλο το σύγχρονο οικοδόμημα της κυρίαρχης ιδεολογικής αφήγησης πρωτεύοντα ρόλο έχουν, με δεσπόζουσα θέση στην ερμηνεία των εξελίξεων, οι ‘κοινωνικές συνθήκες’. Πιο συγκεκριμένα, η αφήγηση αυτή -επηρεασμένη από το μαρξισμό, ελέω καπιταλιστικής ισοπέδωσης της συνείδησης των λευκών πληθυσμών- προάγει τη θεωρία της καταπίεσης της μια τάξης από μια άλλη και μιας οποιασδήποτε μειονότητας από μια κυρίαρχη δεσπόζουσα ‘λευκή υποδομή’.

Αυτή η ιδεολογική τοποθέτηση έχει ως στόχο τον ‘ταξικό πόλεμο’, όχι πλέον με την έννοια της καταπίεσης από μία ισχυρή ελίτ αλλά με τον αγώνα της καταπιεζόμενης άλλης μεριάς, που βρίσκεται σε πιο αδύναμη θέση, καθώς και την ολοκληρωτική επικράτηση της πλευράς αυτών των ‘αδυνάμων’ απέναντι στους ‘εκμεταλλευτές’. Αυτό, με κοινωνιολογικούς όρους σημαίνει ότι δύο μερίδες του ’αστικού πληθυσμού’ κηρύσσουν πόλεμο η μία στην άλλη μέχρι την επικράτηση ενός ‘επίγειου παραδείσου’ (που όλοι ξέρουμε που καταλήγει..).

Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2017

ΤΑ ''ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ'' ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Σχολιασμός επικαιρότητας: Πρέπει να το εμπεδώσετε καλά, εξάλλου το δήλωσε και ο Netanyahu στη συνάντηση της Ομάδας του Βίσεγκραντ: «Η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει εάν θέλει να ζήσει και να ευημερήσει ή εάν θέλει να συρρικνωθεί και να αφανιστεί. Δεν είμαι πολύ πολιτικά ορθός. Γνωρίζω ότι είναι ένα σοκ για ορισμένους από εσάς. Αλλά η αλήθεια είναι αλήθεια, τόσο για την ασφάλεια της Ευρώπης όσο και για το οικονομικό μέλλον της. Και οι δύο αυτές ανησυχίες απαιτούν  μία διαφορετική πολιτική προς το Ισραήλ (…) Η ΕΕ υπονομεύει την ασφάλειά της, υπονομεύοντας το Ισραήλ. Η Ευρώπη υπονομεύει την πρόοδό της υπονομεύοντας τη σχέση της με την ισραηλινή καινοτομία» (διαβάστε όλο το άρθρο του Guardian για να καταλάβετε, αν και νομίζω ότι ήδη το “πιάσατε το υπονοούμενο”.) 


Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλα αυτά; Αυτούς που πουλάνε προστασία στα μαγαζιά. Πρώτα τα καίνε, τα σπάνε και μετά πηγαίνουν στον ιδιοκτήτη και του λένε: «αν θέλεις το μαγαζάκι σου να μην έχει πρόβλημα  κάνε αυτό που θα σου πούμε».

 Ιδού λοιπόν για ποιο λόγο Eυρωπαίε πέθανες στα πεδία των μαχών το 1940, για να μαζεύεις σήμερα τα σφαγμένα παιδιά σου από τους δρόμους της Βαρκελώνης, του Παρισιού, του Λονδίνου, της Ρώμης…



Άρθρο του Mauro Indelicato
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου


Ο ορισμός της μεταμοντέρνας πολιτικής θα μπορούσε να είναι ο
 ακόλουθος. Εάν μία ίλη αρμάτων ισοπεδώσει ένα 
 χωριό, μπορεί να μην αντιδράσει κανείς διεθνής 
παράγοντας. Αν όμως δεν γίνουν δεκτά τα ''δικαιώματα''  
 του γκέι μπορεί να στείλουν ένα σμήνος βομβαρδιστικών 
να  ανατινάξει τους ''ομοφοβικούς''.
 
Πολιτισμός, πρόοδος, δικαιώματα κλπ είναι, χωρίς αμφιβολία, όμορφες λέξεις που παραπέμπουν σε  κάτι θετικό, που φορτίζουν άμεσα με θετικότητα όποιον τις ακούει. Όμως, στο βάθος, αυτές οι λέξεις σήμερα εκφράζουν το δράμα που ζει ο Δυτικός κόσμος, και πιο ειδικά η Ευρώπη. Η προνοητικότητα και η ικανότητα στην εκμετάλλευση αυτών των λέξεων, δίνει την ιδέα του πως από αρκετές δεκαετίες η κουλτούρα και η μαζική πληροφόρηση, βρίσκονται στα χέρια σκοτεινών κέντρων και σε εκείνα τα οικονομικά λόμπι που αναισθητοποιούν την νόηση του Ευρωπαίου ανθρώπου. Αυτές οι λέξεις έχουν γίνει τώρα πλέον αληθινές ασπίδες, πίσω από τις οποίες όποιος έχει το συμφέρον να μεταμορφώσει την κοινωνία με έναν ορισμένο τρόπο, το κάνει ανενόχλητος, περνώντας μάλιστα σχεδόν σαν ήρωας και σαν ένας “προοδευτικός” ή ένας υπέρμαχος των ατομικών, ηθικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όποιος δεν συμφωνεί με αυτή την οπτική, κινδυνεύει σοβαρά να περιθωριοποιηθεί από την κοινωνία και να κατηγορηθεί για επικίνδυνο αναχρονισμό…

Τρίτη 15 Αυγούστου 2017

ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΕΝΑ: ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤA & Η ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ ΤΗΣ “ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ”


                               ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ  ΖΗΤΗΜΑΤΑ


Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Πριν κάποιες ημέρες, τα τρέχοντα θέματα δημόσιας συζήτησης ήταν τα εξής: η απόφαση της κυβέρνησης να επιλέγονται οι σημαιοφόροι των δημοτικών σχολείων με κλήρωση και οι νέες κυρώσεις που οι ΗΠΑ επέβαλλαν στη Ρωσία. Ίσως να είναι χρήσιμο να πούμε δύο λόγια για καθένα από αυτά τα δύο ζητήματα.


                                             Η ΚΛΗΡΩΣΗ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ


«Η εποχή δεν μπορεί να είναι βαθύτατa συντηρητική, 
ούτε η Ελλάδα, η μεταμνημονιακή, να είναι του Πατρίς 
Θρησκεία Οικογένεια και του Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»,
  δήλωσε ο κάπελας  του  ΣΥΡΙΖΑ και μετά έριξε
 και  άλλο κοκκινέλι στην καράφα.

 
Ακούστηκαν κραυγές, διαμαρτυρίες και ειπώθηκαν πολλά, αλλά μάλλον ουδείς θέλησε να αποκρυπτογραφήσει τον πυρήνα του ζητήματος. Είναι σημαντικό να αρχίσουμε τη συζήτηση από την έννοια που προσδίδει η διαδικασία της κλήρωσης σε διάφορες καταστάσεις και αυτές είναι κυρίως δύο. Κατά πρώτον, επιλύει ένα ζήτημα επιλογής μεταξύ διαφορετικών υποκειμένων, όταν δεν υπάρχουν χαρακτηριστικά που τα διαφοροποιούν το ένα από το άλλο. Για παράδειγμα, υπάρχουν δύο στρατιώτες και ένας από αυτούς πρέπει να σταλεί σε μία επικίνδυνη αποστολή. Έχουν την ίδια ηλικία, την ίδια ικανότητα, έχουν και οι δύο σύζυγο και παιδιά. Αναγκαστικά γίνεται κλήρωση μεταξύ ίσων. Η δεύτερη περίπτωση είναι όταν η κλήρωση γίνεται ακριβώς για να επιβάλλει την ισότητα εκεί που δεν υπάρχει. Αυτό δηλαδή που γινόταν σε κάποιες αρχαίες δημοκρατίες στις οποίες δεν υπήρχε το αξιακό σύστημα των αρίστων αρχόντων, αλλά η ιδέα (μη ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα) της κοινωνικής ισότητας. Η περίπτωση της επιλογής σημαιοφόρων με κλήρωση εντάσσεται σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση.

Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017

Ο ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

                    
Άρθρο του C. Mutti                                                                        
Μετάφραση–σχόλια: Ελευθέριος  Αναστασιάδης
 
Στις 26 Νοεμβρίου του 1947, ο σοβιετικός αντιπρόσωπος στον ΟΗΕ ψήφισε υπέρ της Απόφασης 181 της Γενικής Συνέλευσης, που καθόριζε τη δημιουργία μιας εβραϊκής πολιτικής οντότητας στο παλαιστινιακό έδαφος. Στην πράξη δηλαδή, πραγματοποίησε το περιεχόμενο της Διακήρυξης Balfour. Μαζί με τη Σοβιετική Ένωση, θετική ψήφο εξέφρασαν και οι αντιπρόσωποι της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, της Πολωνίας και της Τσεχοσλοβακίας. Το χρέος της σιωνιστικής οντότητας προς το “σοσιαλιστικό στρατόπεδο” αναγνωρίστηκε επισήμως από τον Ben Gurion, που δήλωσε στο Σοβιετικό πρέσβη: «Ο λαός του Ισραήλ είναι ευγνώμων στην Σοβιετική Ένωση για την υποστήριξη που του παρείχε στον ΟΗΕ (…) Ο στρατός μας έλαβε από την Τσεχοσλοβακία και από τη Γιουγκοσλαβία μία μεγάλη ποσότητα όπλων, συμπεριλαμβανομένου και του πυροβολικού το οποίο στερούμεθα εντελώς στην αρχή του πολέμου». 

Κυριακή 23 Ιουλίου 2017

H "ΓΝΩΣΗ"

                              
Άρθρο του Emanuele Samek Lodovici 
Μετάφραση-επιμέλεια: Θεόδωρος Λάσκαρης

γνωστικό σύμβολο
Συμβαίνει αρκετά συχνά, να ακούσουμε ότι ένα βιβλίο, μία κινηματογραφική ταινία, ορισμένες πολιτικές νοοτροπίες, κάποιες σύγχρονες κοινωνικές συμπεριφορές έχουν “γνωστικά  στοιχεία”. Σε αυτό το άρθρο λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε τις κυριότερες θέσεις του γνωστικού φαινομένου.

Η “γνώση” (ή γνωστικισμός) είναι ένα φιλοσοφικό-θρησκευτικό ρεύμα που έχει τις ρίζες του στην ανατολή και σε μία περίοδο που δεν έχει απόλυτα προσδιοριστεί, αν και η πιο πιθανή χρονολογία είναι αυτή μετά το 70 μ.Χ.. Στη συνέχεια, εμφανίζεται και μορφοποιείται οριστικά μέσα από το χωνευτήρι που υπήρξε η ελληνιστική κουλτούρα. Καθώς μετά την κατάκτηση της Ανατολής από το Μέγα Αλέξανδρο, παρατηρήθηκε μία βαθιά πνευματική κρίση και ένα άγχος για μεταφυσική νοηματοδότηση.

Ο γνωστικισμός άρχισε να αποκτά ιδιαίτερη επίδραση γύρω στο 2 μ.Χ. αιώνα, όταν δηλαδή ήρθε σε επαφή με το χριστιανισμό και πρακτικά άρχισε να τον υπονομεύει.

Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

ΟΙ "ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΝΟΙΞΕΙΣ" ΣΕ ΠΡΑΓΑ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑ



«Με τον όρο Άνοιξη της Πράγας χαρακτηρίζονται οι προσπάθειες του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας, υπό την ηγεσία του Alexander Dubček, να εφαρμόσει, το 1968, ένα πρόγραμμα φιλελευθεροποίησης και εκδημοκρατισμού. Οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες συνδιαμορφώθηκαν και ενισχύθηκαν από την ταυτόχρονη ραγδαία ανάπτυξη του κριτικού πνεύματος στην τσεχοσλοβακική κοινή γνώμη». Με αυτό τον τρόπο περιγράφει η επίσημη ιστοριογραφία τα γεγονότα που συνέβησαν στην Τσεχοσλοβακία το 1968 και είχαν ως αποτέλεσμα την εισβολή των σοβιετικών δυνάμεων. Όμως η πραγματικότητα, ως συνήθως, είναι εντελώς  διαφορετική…

Η ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΑ 
 
Άρθρο του Claudio Mutti                                                              
Μετάφραση–Σχόλια: Θεόδωρος Λάσκαρης
 
Στις  20 Αυγούστου του 1967,  τα νερά του ποταμού Βλτάβα επέστρεφαν το πτώμα του Charles Jordan. Ο Jordan, διευθυντής της American Joint Distribution Committee, (η μεγαλύτερη ιουδαϊκή “ανθρωπιστική” οργάνωση) είχε πάει στην Πράγα για να εργαστεί πάνω σε ένα σχέδιο αποσταθεροποίησης, το οποίο είχε επεξεργαστεί η ισραηλινή κατασκοπεία. Είναι αβέβαιο εάν ο θάνατος του Jordan πρέπει να αποδοθεί στους Σοβιετικούς (που τον παρακολουθούσαν από το 1952) ή στην ίδια τη CIA, που ανησυχούσε για το γεγονός ότι η KGB ίσως γνώριζε για τη συνεργασία που είχαν οι Αμερικάνοι μαζί του. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, το επεισόδιο φανέρωσε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: το γεγονός ότι η Πράγα είχε γίνει η έδρα του κέντρου επιχειρήσεων των σιωνιστικών μυστικών υπηρεσιών για την Ανατολική Ευρώπη.

Παρασκευή 7 Ιουλίου 2017

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΕΝΤΙ


Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Το ερέθισμα για να γράψω αυτό το άρθρο, μου το έδωσε ένα ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα ένα βράδυ στην τηλεόραση και το οποίο εξέταζε τις διάφορες 'θεωρίες συνομωσίας' γύρω από τη δολοφονία του Τζον Φιτζέραλντ ΄Τζακ' Κένεντι. Το ντοκυμαντέρ έθετε τα ακόλουθα ερωτήματα: 'ποιοι ήταν οι εντολείς της δολοφονίας;΄, 'Ήταν ο Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ αυτός που πυροβόλησε ή όχι;',  'Υπήρξαν συνεργοί;', 'Ποιοι ωφελήθηκαν από τη δολοφονία;' κλπ… Παρακολουθώντας αυτό το ντοκιμαντέρ, μου ήλθε στο μυαλό μια φράση που ο απλός κόσμος παλαιότερα συνήθιζε να λέει όταν ήθελε να μεταφέρει στους γνωστούς του μία σημαντική είδηση: «Μα καλά, δεν το διαβάσατε στις εφημερίδες;».

Πράγματι, σε αυτό το άρθρο δεν θα χρησιμοποιήσω την εκτεταμένη βιβλιογραφία και αρθρογραφία που ασχολείται με την δολοφονία του Αμερικανού προέδρου το 1963. Θα κάνω κάτι πιο απλό, θα παραθέσω μόνο δύο κείμενα από κάποιες μεγάλες και έγκριτες εφημερίδες και ο καθένας μετά μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

2100 Μ.Χ.


Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου


Δίας και Ευρώπη
Όσοι από εμάς είναι κάποιας ηλικίας, αντιλήφθηκαν και με έντονο τρόπο το πέρασμα από τη νεωτερική στη μετανεωτερική εποχή. Βλέπουμε, ακούμε και βιώνουμε πράγματα και καταστάσεις που στην εποχή της νεότητάς μας θα φαίνονταν αδιανόητα, σχεδόν τρελά. Ας φέρουμε μερικά παραδείγματα: εάν κάποιος, τη δεκατία του 1970, έλεγε ότι σε λίγα χρόνια, δύο άνδρες (ή δύο γυναίκες) όχι μόνο θα μπορούν να παντρεύονται μεταξύ τους αλλά και να υιοθετούν παιδιά· εάν έλεγε στους συγχωριανούς του ότι κάτοικοι της Κίνας σε λίγο καιρό θα έχουν ανοίξει μαγαζί στην πλατεία του χωριού· πως στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου την ελληνική σημαία θα την κρατάει μια μουσουλμάνα ή αν ισχυριζόταν ότι γκέι αστυνομικοί θα παρελαύνουν στους δρόμους της Αθήνας, ο άνθρωπος αυτός ή θα γινόταν ο “τρελός του χωριού” ή θα τον πέρναγαν για χρήστη ισχυρότατων ψυχοτρόπων ουσιών…

Με ποιο τρόπο λοιπόν, θα μπορούσαμε σήμερα να φανταστούμε πως θα είναι και πως θα εξελιχθεί η βαθειά μετανεωτερικότητα; Μόνο με ένα τρόπο, με το να γίνουμε οι “τρελοί του χωριού” και να αρχίσουμε να αφηγούμαστε τις εξωφρενικές φαντασίες μας.

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ



Άρθρο του Maurizio Blondet   
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης

Το πρώτο κέντρο για την επιστημονική δημιουργία συλλογικών ψυχικών καταστάσεων και μαζικών υποβολών, διαμέσου των οποίων μπορεί να εξασκηθεί έλεγχος πάνω στο νου, υπήρξε η Σχολή της Φρανκφούρτης. Αυτοί οι εβραϊκής καταγωγής φιλόσοφοι, φαινομενικά μαρξιστές, που είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ όπου κατέλαβαν σπουδαίες πανεπιστημιακές καθέδρες, έθεσαν τον ακόλουθο προβληματισμό:  «πως  μπορεί να καταπνιγεί ακόμη και μέσα στις ψυχές κάθε αναβίωση του “φασισμού και του αντισημιτισμού”;». Διότι, όπως αναγνώρισαν ο Theodor Adorno και ο Max Horkeimer στο δοκίμιο–έρευνα, The Αuthoritarian Personality, ο “φασισμός” και ο “αντισημιτισμός” είναι φαινόμενα σχεδόν “φυσικά” σε μία κοινωνία όπως εκείνης της ευρωπαϊκής της τότε εποχής. Mιας κοινωνίας δηλαδή παραδοσιακής, πατριαρχικής, που βασιζόταν στην οικογένεια και στην ιεραρχική και ηθική τάξη. 

Υποστήριξαν λοιπόν, πως σε μια τέτοια κοινωνία, οι ομόφυλοι τους δεν θα ήταν ποτέ ασφαλείς, οπότε χρειαζόταν (όπως  συμπέρανε ο  Kurt Lewin, ο ψυχίατρος που μετά θα ήταν ένα από τα μυαλά του Ινστιτούτου Tavistock του Λονδίνου) να αρχίσει μία επανεκπαίδευση των μαζών, να ετοιμαστεί ο κόσμος ώστε να φτιαχθεί μία παγκόσμια κοινωνία πολυεθνική και χωρίς σύνορα. Παράλληλα, να εγχυθεί μία σεξουαλική επανάσταση μέσα στις ψυχές, η οποία θα έκανε να γεννηθεί ο Νέος Άνθρωπος, ο “αντι-αυταρχικός”, ο οποίος θα εναντιωνόταν στην αυταρχική προσωπικότητα. Οι δε σεξουαλικά απελευθερωμένοι (επίσης απελευθερωμένοι από τη φυλή, την οικογένεια, το έθνος και τη θρησκεία) θα αποτελούσαν την αυθόρμητη “αντιφασιστική” ψυχο-αστυνομία.  

Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017

ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΕΝΑ: ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ & Η ΡΟΖ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ.


ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΑΜΕ 

Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης
 
Σήμερα, υπάρχει ένας σιωπηλός λαός, ένας μικρός λαός, πιθανόν, γιατί τον μετέτρεψαν σε μειοψηφία και επί πλέον του απαγορεύτηκε να ομιλεί, να εκφράζεται ακόμα και για να εκδηλώσει την δυσφορία του και τον πόνο του. Πράγμα που κάποτε, στις λιγότερο δημοκρατικές και ‘φωτισμένες’ εποχές, δεν το απαγόρευαν ούτε στους ανθρώπους του περιθωρίου. Ακόμη και στο ζητιάνο, στο μέθυσο και στον αλήτη επιτρεπόταν να γκρινιάζει και να παραπονιέται για τη μοίρα του. Αντιθέτως, σήμερα, σε αυτόν τον σιωπηλό λαό του δέθηκε η γλώσσα, όχι με το φίμωτρο που έβαζαν τις παλαιές εποχές στους καταδικασμένους σε θάνατο για να μην φωνάζουν, αλλά με την απειλή να υποστεί μία μήνυση, να ψάχνει για δικηγόρο και να καταλήξει καταδικασμένος το λιγότερο με ένα πρόστιμο, εάν όχι στη φυλακή ή στην υποχρεωτική παρακολούθηση μιας σειράς μαθημάτων ‘κοινωνικής  επανεκπαίδευσης’.

Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Ο ΕΞΕΥΓΕΝΙΣΜΕΝΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΡΑΦΑΗΛΙΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ


Άρθρο του Luca Leonello Rimbotti
Mετάφραση: Ελευθέριος Αναστασιάδης


Ήταν καλλιτέχνες και ποιητές, αγαπούσαν την καθηλωτική ομορφιά, την πολύτιμη λεπτομέρεια, την εκλεπτυσμένη φροντίδα του περιβάλλοντος. Αντιπροσώπευαν μία φύση που ήταν ταυτόχρονα φανταστική και ρεαλιστική, περιγράφοντας με έντονα και υπέροχα χαρακτηριστικά τις πιο ονειρεμένες εκφράσεις του ανθρώπινου προσώπου. Επρόκειτο για  τα μέλη της αδελφότητας των Προραφαηλιτών, μιας ένωσης γεννημένης στο Λονδίνο στα μέσα του 19ου αιώνα. Ήταν καλλιεργημένοι αισθητικοί, εχθροί της Βικτωριανής μετριότητας, ενάντιοι σε εκείνο το χυδαίο κόσμο των επιχειρήσεων και του πλουτισμού, που προσλάμβανε γύρω από αυτούς τα χαρακτηριστικά της θριαμβευτικής πλέον καπιταλιστικής μάστιγας. 

Ονειρεύονταν την επιστροφή στο ιταλικό 1300 και 1400, στον Beato Angelico, στο Luca Signorelli, στο Filippino Lippi, στη μεσαιωνική πόλη, σε μία κοινωνία στην οποία επικρατεί τάξη και γαλήνη, σε ένα κόσμο ρυθμισμένο πάνω στον άνθρωπο, στην αγάπη για το ωραίο. Ήθελαν να επιστρέψουν σε εκείνες τις λεπτές Μαντόνες της Φλωρεντίας με τις αρμονικές αναλογίες και τα χαριτωμένα χαρακτηριστικά, που στην πράξη ήταν οι γυναίκες της καθημερινότητας, που οι ζωγράφοι μας μπορούσαν να συναντήσουν στο δρόμο. Φιγούρες του λαού, αλλά ενός λαού ευγενούς, σοβαρού μα και παιχνιδιάρικου, φιγούρες ανθρώπων με μία έμφυτη αίσθηση της αρμονίας. Και σκέπτονταν εκείνη τη φύση του φόντου, διαυγή, φωτεινή, εμπλουτισμένη από το παιχνίδι των γλυκών προοπτικών: τα φόντα ενός Benozzo Gozzoli, οι λόφοι και τα δένδρα ενός Perugino, η γη μας, η ύπαιθρός μας, ακόμη αναγνωρίσιμη με την πρώτη ματιά. Με λίγα λόγια, η ζωγραφική πριν από τον Raffaello (εξ ου και το όνομα της αδελφότητας), πριν να οδηγηθεί στην αμετροεπή θριαμβολογία της ύστερης Αναγέννησης.

Πέμπτη 1 Ιουνίου 2017

ΤΟ ΠΡΩΤΟ “ΑΝΔΡΟΓΥΝΟ” ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ


Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Πριν λίγες ημέρες, όταν στη βουλή γινόταν η συζήτηση για την ψήφιση των νόμων του νέου μνημονίου, όλοι εστίασαν την προσοχή τους στις “καρπαζιές” που έπεσαν μεταξύ του κ. Κασιδιάρη και του κ. Δένδια. Ως γνωστό, η προσοχή κατευθύνεται από την αντίληψη, και όταν αυτή υστερεί, η προσοχή εστιάζεται στα λιγότερο σημαντικά. Το ουσιώδες γεγονός που έπρεπε να εστιάσουν τα ΜΜΕ ήταν ασφαλώς άλλο…

Όταν ο κ. Λοβέρδος είπε στον κ. Τσακαλώτο ότι δεν φοραεί παντελόνια διότι δεν παραιτήθηκε όπως είχε υποσχεθεί σε περίπτωση που μειωθεί το αφορολόγητο, ο κ. Τσακαλώτος ουδόλως θίχτηκε για το γεγονός ότι του αμφισβήτησαν τον ανδρισμό του και την ανδρική τιμή του, αλλά στενοχωρήθηκε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Αντί λοιπόν να κτυπήσει την γροθιά του πάνω στο βήμα της βουλής φωνάζοντας, «δεν σας επιτρέπω κύριε να θίγετε την ανδρική μου τιμή», αυτός είπε τα εξής απίθανα: «παρακαλώ πολύ επειδή μας παρακολουθούν και παιδιά των σχολείων από τα θεωρεία να μην λέτε τέτοιες εκφράσεις διότι οραματιζόμαστε μια κοινωνία όπου στην πραγματικότητα και στην γλώσσα, ό, τι είναι αρσενικό δεν είναι απαραιτήτως καλό και ό, τι είναι θηλυκό δεν είναι απαραιτήτως κακό»! Μπράβο στον κ. Τσακαλώτο διότι με αυτές, τις λίγο μάλλον ασυνάρτητες, φράσεις, συνόψισε όλη την θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης.

Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

Η.Π.Α., ΡΩΣΙΑ, EΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ



Γράφει ο Γιώργος Παξινός

Στη σύγχρονη εποχή, γίνεται συνεχώς συζήτηση για τη γεωπολιτική και τις διεθνείς εξελίξεις, με κύριες αναφορές στην Αμερική, που προσωποποιεί τον εξω-ευρωπαϊκό Δυτικό κόσμο και τη Ρωσία ως εναλλακτική πολιτικο-οικονομική δύναμη και ως εθνική οντότητα που δεσπόζει πέρα από το πλαίσιο της παρακμής του Δυτικού Πολιτισμού.

Ποια όμως είναι η πραγματική μορφή του σημερινού κόσμου και πως επηρεάζει εμάς; Είναι γεγονός ότι ο σημερινός κόσμος βασίζεται και στηρίζεται στο status quo που προέκυψε ως αποτέλεσμα του Β’ΠΠ. Κατά τη διάρκεια αυτού, η καρδιά του Δυτικού Πολιτισμού και σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη εκμηδενίστηκε με ένα φοβερό μίσος που δεν είχε ξανα-υπάρξει ποτέ στην Ιστορία μεταξύ πολιτισμένων εθνών (τουλάχιστον στο λευκό κόσμο). Οι αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου είχαν ασφαλώς ήδη αρχίσει με την άφιξη της Νεωτερικότητας, ωστόσο η επιθυμία για ολοκληρωτική καταστροφή και ταπείνωση του αντιπάλου, όπως αυτή εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ αλλά και μετά το τέλος του ενάντια στις ηττημένες χώρες (κυρίως τη Γερμανία και την Ιαπωνία) ήταν κάτι το πρωτόγνωρο.

Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΑ

Αυτή την εβδομάδα θα κάνουμε ένα σύντομο διάλειμμα από τα συνήθη άρθρα που παρουσιάζουμε στο μπλογκ. Ελπίζουμε να απολαύσατε το παρακάτω όσο το απολαύσαμε και εμείς!


Πηγή: Azionetradizionale                                                                                         
Μετάφραση-σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

Κάθε ύπαρξη της δημιουργίας έχει μέσα της την Ιδέα του Ωραίου, και αυτό το μικρό ιαπωνικό ψάρι με την ονομασία ‘pufferfish’ είναι μία απρόσμενη επιβεβαίωση. Βρίσκουμε πολύ περισσότερη αρμονία στην συνεχή δημιουργία αυτού του μικρού όντος, παρά στα πολλά έργα των σύγχρονων “καλλιτεχνών”.

Είναι ακριβώς ο άνθρωπος, ο άρχοντας της δημιουργίας, που απομακρύνθηκε από το Ωραίο ακόμη και όσον αφορά την αποκλειστικά αισθητική και εξωτερική όψη. Ευτυχώς, η φύση δωρίζει ακόμη στον κόσμο μεγαλειώδεις νύξεις λαμπρότητας, παρά την αποτρόπαια καταφρόνηση και τις τροποποιήσεις που ο άνθρωπος εφαρμόζει ενάντια στην ίδια τη φύση.

Όμως το θαυμαστό φαινόμενο που θα παρακολουθήσετε παρακάτω, μας δημιουργεί και άλλες σκέψεις: είναι δυνατόν αυτός ο  μαθηματικός-γεωμετρικός προγραμματισμός εντός του εγκεφάλου αυτού του όντος να είναι αποτέλεσμα της ‘τύχης και της αναγκαιότητας’;

Οι επιστήμονες εξηγούν ότι φτιάχνει αυτό το έργο τέχνης για να ελκύσει τη θηλυκή σύντροφο του. Και ασφαλώς τίθεται το ερώτημα, ήταν ανάγκη να κάνει κάτι τόσο χρονοβόρο και πολύπλοκο; δεν θα έφθανε η εξαπόλυση μίας χημικής ουσίας ή μιας οσμής ή μία αλλαγή στον χρωματισμό του δέρματος του ή μία ιδιαίτερη κίνηση, για να επιτύχει τον ίδιο σκοπό; Γιατί να εκφράζεται τόση πολυπλοκότητα, τόση αρμονία και ομορφιά; 

Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΕΡΕΙΠΙΑ...

            
Άρθρο του Francesco Lamendola                                                                           
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Τοπίο με τα ερείπια του Στρογγυλού Ναού, του Hubert Robert
Ένας αγαπητός μου φίλος, γυρίζοντας από το Παρίσι, πόλη από την οποία λείπουμε εδώ και πολλά χρόνια, μας έκανε μία απογοητευτική περιγραφή της παρακμής και της διάλυσης της 'douce France' ('γλυκιάς Γαλλίας'). Δηλαδη της εξαφάνισης της ταυτότητας της μέσα στο μεγάλο καζάνι της αναγκαστικής παγκοσμιοποίησης. Όχι μόνον στις περιφέρειες, αλλά ακόμη και στις ιστορικές συνοικίες, όπως στη Montmartre, συναντάς πλέον ένα Γάλλο, μάλλον έναν λευκό, κάθε δέκα, είκοσι άτομα. Και αυτοί οι ξένοι μιλούν στη γλώσσα τους, ντύνονται σύμφωνα με τις συνήθειες τους, έχουν τα μαγαζιά τους, ζουν μία παράλληλη ζωή και απόλυτα μη ενσωματωμένη με εκείνη των γηγενών. Ακόμη περισσότερο, δεν δείχνουν καμία επιθυμία και κανένα ενδιαφέρον να ενσωματωθούν. Δεν αγαπούν τη Γαλλία, ούτε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Χωρίς αμφιβολία, αντιλαμβάνονται ότι, σε λίγα χρόνια, θα έχουν το πάνω χέρι χάρη στη γονιμότητα των γυναικών τους, όπως είχε προφητεύσει ο Αλγερινός Boumedienne και όπως επανέλαβε, μόλις προχθές, ο Τούρκος Ερντογάν. Ενώ την ίδια στιγμή, οι Ευρωπαίοι δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να φτιάχνουν νόμους με τους οποίους είναι πιο εύκολο να δίνεται το διαζύγιο, να γίνονται εκτρώσεις, να αλλάζεις φύλο, να αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην ευθανασία, να παντρεύονται οι ομοφυλόφιλοι κλπ. 

Τετάρτη 3 Μαΐου 2017

ΠΟΣΟ “ΛΙΓΗ” ΕΚΑΝΑΝ ΤΗΝ “ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ” Ή ΑΛΛΙΩΣ ΟΤΑΝ Η ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ “ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ”.


Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου
 
Θα έχετε παρατηρήσει ασφαλώς  ότι όταν οι διάφοροι δημοσιογράφοι, αναλυτές, πολιτικοί και κάποιοι παρλαπίπες καθηγητές πανεπιστημίων, αναφέρονται σε πολιτικούς όπως η Μαρίν Λε Πεν  ή  ο Νόρμπερτ Χόφερ, τους αποκαλούν ακροδεξιούς. Δεν βρέθηκε λοιπόν ούτε ένα από αυτά τα “φωτισμένα” μυαλά που κάθε ημέρα φλυαρούν στις τηλεοράσεις, να κάνει μία απλή ερώτηση στην ομήγυρη του: «Μπορείτε, παρακαλώ, να μου πείτε, με ακρίβεια, τους λόγους για τους οποίους αποκαλείτε ακροδεξιούς αυτούς τους πολιτικούς;»

Ουδέποτε τα αυτιά μου άκουσαν αυτή την ερώτηση. Ας δούμε λοιπόν, σε γενικές γραμμές, τι δεν πρεσβεύουν αυτοί και άλλοι παρόμοιοι πολιτικοί, που το σύστημα βαφτίζει ακροδεξιούς.

Α) Τοποθετούνται ενάντια στον κοινοβουλευτισμό και την αστική δημοκρατία; Όχι
Β) Εναντιώνονται στην καπιταλιστική οικονομία; Όχι.
Γ) Μήπως θέλουν να θεσπίσουν νόμους φυλετικής καθαρότητας; Όχι.

Τότε γιατί τους αποκαλούν ακροδεξιούς; Μπορείτε να μου λύσετε αυτό το αίνιγμα; 

Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΣΚΑΪ


Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου
 
Δεν ξέρω εάν το γνωρίζατε, αλλά στην Αθήνα, εδώ και καιρό, έχει ανοίξει μία σπουδαία φιλοσοφική σχολή, της οποίας το βασικό πρόγραμμα σπουδών, αποτελείται από όλα τα ρεύματα του φιλελευθερισμού, δηλαδή το οικονομικό, το φιλοσοφικό, και το κοινωνικό. Τα μαθήματα παραδίδονται εξ αποστάσεως, όπως εξάλλου συμβαίνει με πολλά σύγχρονα “πανεπιστήμια”. Ο “διευθυντής” και “πρύτανης” της “σχολής” ονομάζεται Αλαφούζος. Δεν γνωρίζω (και άρα δεν το υιοθετώ), εάν το επίθετο του έχει κάποια  σχέση  με όσα διάβασα στο εβραϊκό περιοδικό “Χρονικά”, τεύχος Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2010, σελίδα 8: «….υπάρχουν πολλά εβραϊκής προέλευσης προσωπικά ονόματα, όπως Σαμπάτης (Σαμπεθάι), Αβράμης (Αβραάμ), δάβος (δαβίδ), Αρώνης (Ααρών), Λεβής (Λεβύ) καθώς και Μπενιζέλος (Μπεν Ζελόν), ίσως και Αλαφούζος. Φυσικά πολλά από τα προαναφερθέντα ονόματα δεν χρησιμοποιούνται πλέον ως προσωπικά, έχουν όμως επιβιώσει σε επώνυμα…». Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και εάν το επίθετό του δεν έχει σχέση με τα  παραπάνω,  υπάρχει  η  παροιμία που λέει: άλλος έχει τ’ όνομα (ή τη φήμη) και άλλος τη χάρη…

Τετάρτη 19 Απριλίου 2017

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΣΙΜΕΝΤΟΛΙΘΟΥΣ ΣΤΗ ΛΑΣΠΗ Ή ΑΛΛΙΩΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΥΛΛΑ ΣΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ...


 
Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Έτυχε μια μέρα, να παρακολουθήσω στην τηλεόραση κάποιες συνεντεύξεις των γενικών γραμματέων του ΚΚΕ, της πρώην δηλαδή της Παπαρήγα και του νυν δηλαδή του Κουτσούμπα. Ενώ λοιπόν παρακολουθούσα αυτούς τους δύο πολιτικούς να μιλούν, μου ήλθε στο μυαλό η ιδέα να προσπαθήσω να αισθανθώ με τι θα μπορούσα να παρομοιάσω τη μορφή τους (με τον όρο Μορφή δεν αναφέρομαι μόνον στη φυσική τους εικόνα αλλά και στη Μορφή της “οντολογικής τους ουσίας”). Σχεδόν αμέσως λοιπόν μου ήλθε στο μυαλό η εικόνα ενός τσιμεντόλιθου... Ήταν σαν να έβλεπα δύο τσιμεντόλιθους με γυαλιά.

Διερωτήθηκα γιατί μου δημιούργησαν αυτή την αίσθηση και τότε ανακάλεσα στην μνήμη μου τις φράσεις του Γάλλου διανοούμενου René Guénon, όταν περιέγραφε τα στάδια της πολιτικής και ιδιαίτερα της πνευματικής εκτροπής της Δύσης. Έγραφε λοιπόν:
«Η αντιπαραδοσιακή δράση έπρεπε ταυτοχρόνως να στοχεύσει αφ' ενός στο να αλλάξει τη γενική νοοτροπία και αφ' ετέρου στο να καταστρέψει όλα τα παραδοσιακά καθεστώτα της Δύσεως. Η εργασία λοιπόν που έγινε για την εκτροπή της νοοτροπίας φαίνεται πως  πραγματικά έχει ουσιωδέστατο χαρακτήρα, διότι απ' αυτήν εξαρτώνται οπωσδήποτε όλα τα άλλα. Επομένως, με αυτό το ζήτημα θα πρέπει να ασχοληθούμε ιδιαιτέρως. Είναι σαφές [βέβαια] ότι  αυτό το έργο δεν μπορούσε να γίνει μονομιάς· προξενεί μεγάλη κατάπληξη όμως η ταχύτητα με την οποία οι Δυτικοί έφθασαν σε σημείο να ξεχάσουν το κάθε τι που τους συνέδεε με την ύπαρξη ενός παραδοσιακού πολιτισμού. Αν αναλογιστούμε, την όσον αφορά το Μεσαίωνα, πλήρη έλλειψη κατανόησης που, από κάθε άποψη, χαρακτήρισαν τον 17ο και τον 18ο αιώνα, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι μία τόσο πλήρης και τόσο απότομη μεταβολή δεν ήταν δυνατόν να έγινε αυτόματα και με φυσικό τρόπο. Οπωσδήποτε, στην αρχή το άτομο έπρεπε κατά κάποιο τρόπο ν' αναχθεί στον ίδιο τον εαυτό του· και, όπως εξηγήσαμε, αυτό ήταν κυρίως το έργο του ορθολογισμού, στα πλαίσια του οποίου δεν αναγνωρίζονται στο [ανθρώπινο] ον ούτε ικανότητες υπερβατικής τάξεως ούτε [φυσικά] η δυνατότητα αξιοποίησης τέτοιων ικανοτήτων.. 

Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

CARL SCHMITT: ΚΡΑΤΟΣ, ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΩΡΟΣ, ΝΟΜΟΣ


Ιταλική έκδοση Adelphi.
Επιμέλεια του Giovanni Gurisatti.
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου.

Πολύ καιρό πριν  να επινοηθεί ο απλοϊκός όρος 'παγκοσμιοποίηση', ο Carl Schmitt προέβλεψε, με προφητική διαύγεια, πως η οικουμενικότητα της άγγλο-αμερικανικής ηγεμονίας επρόκειτο να διαγράψει κάθε χωρική διαφοροποίηση και ποικιλία, εντός ενός 'ενιαίου κόσμου' πλήρως διαχειριζόμενου από την τεχνική και από τις διεθνικές οικονομικές στρατηγικές και υποκείμενο σε ένα είδος 'διεθνούς αστυνόμευσης'. Ένας κόσμος χωρικά ουδέτερος, χωρίς διαχωριστικά και αντιθέσεις και επομένως χωρίς πολιτική. Για τον  Schmitt αυτό θα ήταν όχι ο καλύτερος, άλλα ο χειρότερος των δυνατών κόσμων, ξεριζωμένος από τα γήινα θεμέλια του. 

Αντιθέτως, ο Schmitt πιστός στη δίκαιη Tellus Mater ('μητέρα της γης'), ακολουθεί την ιδέα ότι δεν μπορεί να υπάρχει παγκόσμια Ordnung (τάξη) χωρίς Ortung (εντοπισμό), δηλαδή χωρίς μία επαρκώς διαφοροποιημένη υποδιαίρεση του χερσαίου χώρου. Μία υποδιαίρεση που υπερβαίνει όμως τον εδαφικό περιορισμό των παλαιών κλειστών εθνικών κρατών, για να φθάσει στην «αρχή των μεγάλων χώρων». Τη μόνη αρχή σε θέση να δημιουργήσει  ένα νέο Ius gentium  στου οποίου το ιδανικό κέντρο  θα έπρεπε  να τεθεί η αρχαία γη της Ευρώπης, το αυθεντικό Κατέχον ενάντια στον 'Αντίχριστο' της πλανητικής ομοιομορφίας στο όνομα του ενός ‘άρχοντα του κόσμου’ (δηλ.των ΗΠΑ).