Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

Ο Ν. ΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙ ΚΑΙ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΔΕΞΙΑ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΗ




Γράφει ο Κωνσταντίνος Κομνηνός


Μία προσωπικότητα, από τις πλέον παρεξηγημένες στην χώρα μας, είναι αυτή του Μακιαβέλλι. Πριν προχωρήσω στην παρουσίαση των πεποιθήσεων του, θεωρώ ότι καθίσταται αναγκαίο να σκιαγραφηθεί η εποχή του. Σύμφωνα με τον Oswald Spengler, ο Ν. Μακιαβέλλι έζησε την εποχή του Μπαρόκ (1500-1800) κατά την οποία σχηματίζονταν ένας κόσμος σε αυστηρή μορφή με την πραγματοποίηση της ιδέας του Κράτους, τη σύγκρουση πόλης και υπαίθρου, τη δημιουργία της τρίτης τάξης (των αστών) και τη νίκη του χρήματος επί των αγαθών1. Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς ότι ο Μακιαβέλλι μπορεί να θεωρηθεί ένας στοχαστής που εκπροσωπεί την σύγχρονη εποχή (διάσπαση του αρμονικού «όλου»). Ωστόσο, ο δυναμικός τρόπος σκέψης του, οι επιρροές του από την αρχαιότητα και η επίδραση που άσκησε στη Δεξιά κοσμοαντίληψη τον κατατάσσουν στους στοχαστές που αξίζουν προσεκτικής μελέτης.

Καταρχήν, ο Ν. Μακιαβέλλι ανήκει στην κατηγορία εκείνων των πολιτικών φιλοσόφων, που πιστεύουν ότι «ο άνθρωπος είναι κακός και γίνεται καλός μόνο αν τον εξαναγκάσεις προς τούτο»2. Σε αυτό στηρίχθηκε αργότερα η Δεξιά, έτσι ώστε να υποστηρίξει την αυστηρότατη εφαρμογή των νόμων και την ανάγκη να τονισθεί όχι μόνο ο σωφρονιστικός αλλά και ο παραδειγματικός χαρακτήρας τους. Επίσης, ο ίδιος αναφέρει πως «ένας Ηγεμών δεν πρέπει να αποφεύγει τη μομφή της σκληρότητας προκειμένου να κρατήσει τους υπηκόους του ενωμένους και πιστούς. Διότι με λίγο παραδειγματισμό θα είναι ευμενέστερος από αυτούς, που με πολύ επιείκεια, αφήνουν να δημιουργούνται ταραχές με επακόλουθο δολοφονίες και ληστείες»3.

Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018

ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

             

Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση: Ελευθέριος Αναστασιάδης

Η λογοτεχνία της κρίσης: τι πομπώδης έκφραση! Και πως προφέρεται με στόμφο, με σεβασμό, με  θαυμασμό, σαν να πρόκειται για το καλύτερο που παρήγαγε η λογοτεχνική ιστορία της Δύσης τα τελευταία χίλια χρόνια. Όταν μετά αναφέρονται τα ονόματα -Προυστ, Σβέβο, Πιραντέλλο, Κάφκα,  Μούζιλ, Τόμας Μαν, Τζόυς, Γουλφ- υπάρχουν κάποιοι που φθάνουν να νοιώσουν, θα είμαστε έτοιμοι να στοιχηματίσουμε, μυστικές ανατριχίλες ευχαρίστησης, κάτι παρόμοιο με τον οργασμό. Ναι, εκείνοι ήταν συγγραφείς! Έβγαλαν τη μάσκα των αστικών προσωπείων, έδειξαν την ανουσιότητα και τη σήψη της ζωής, τη διάλυση της κοινωνίας, την αποσύνθεση όλων των αξιών. Τι μεγάλοι άνδρες!
 
Ασφαλώς, υπήρξαν μεγάλοι καταστροφείς. Όμως, γνώριζαν επίσης να οικοδομούν, να υποδείξουν ένα δρόμο, μία δυνατή διέξοδο, κάποια μορφή λύτρωσης; Μα τι χαζές ερωτήσεις είναι αυτές! Από πότε ένας συγγραφέας πρέπει να γίνει και δάσκαλος της ηθικής; Ποιος θα μπορούσε να απαιτήσει από αυτόν να γίνει δάσκαλος της σοφίας, να αποκτήσει τα στοιχεία ενός ιερέα ή ενός θεολόγου ή ενός μεταφυσικού· λειτουργήματα ήδη απαξιωμένα, ακόμη και στο ίδιο τους το πεδίο, πόσο μάλλον σε εκείνο της λογοτεχνίας. Όχι, αγαπητοί κύριοι: Έκαστος εφ' ω ετάχθη. Να μη δημιουργούμε σύγχυση. Ο συγγραφέας έχει ήδη την ευγενή αποστολή του: εκείνη να περιγράφει τα πράγματα όπως έχουν. Δεν είναι ίσως αρκετό; Θα μπορούσαμε να απαιτήσουμε από αυτόν κάτι άλλο; Για τα υπόλοιπα θα σκεφθεί ο πολιτικός ή ο οικονομολόγος ή ο κοινωνιολόγος να βρουν λύσεις. Και εάν θέλουμε να πάμε πολύ βαθιά, ε, τότε είναι έτοιμο το κρεβάτι του ψυχαναλυτή. Εξάλλου, δεν είναι ίσως αλήθεια ότι όλοι αυτοί -οι Κάφκα, οι Προυστ, οι Τζόυς, οι  Σβέβο- βγαίνουν από το κρεβάτι του Φρόυντ, έτσι όπως οι μεγάλοι Ρώσοι μυθιστοριογράφοι του 19ου αιώνα βγαίνουν από το ‘παλτό’ του Γκόγκολ;

Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2018

Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΣΜΟΣ

                  
Άρθρο του Michele Fabbri                                                                         
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης
  

Ο Emmanuel Malynski, συγγραφέας του φημισμένου βιβλίου La Guerra Occulta (Ο μυστικός πόλεμος), αφιέρωσε την πνευματική του δραστηριότητα στις πλεκτάνες που λαμβάνουν χώρα στα παρασκήνια της επίσημης ιστορίας. Mεταξύ των έργων του εξίσου σημαντικό είναι και αυτό που παρουσιάζουμε εδώ και φέρει τον τίτλο Il Proletarismo (O προλεταρισμός).

 Το βιβλίο κυκλοφόρησε στην Γαλλία το 1926 με  τον τίτλο  L’Empreinte d’Israël (Το αποτύπωμα του Ισραήλ) και αναφέρεται στον κεντρικό ρόλο του εβραϊκού λόμπυ στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για ένα έργο αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα που εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα επίκαιρο. Πράγματι, o Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ανέδειξε τη συνεργασία μεταξύ καπιταλισμού και  κομμουνισμού, ενώ οι πρόσφατες εξελίξεις της παγκοσμιοποίησης δεν κάνουν άλλο από το να επιβεβαιώνουν κάθε ημέρα τη στενή συγγένεια μεταξύ δύο κοινωνικών συστημάτων που έχουν κοινή καταγωγή και αφετηρία την οικονομίστικη αντίληψη της ζωής.