Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2018

Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΣΜΟΣ

                  
Άρθρο του Michele Fabbri                                                                         
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης
  

Ο Emmanuel Malynski, συγγραφέας του φημισμένου βιβλίου La Guerra Occulta (Ο μυστικός πόλεμος), αφιέρωσε την πνευματική του δραστηριότητα στις πλεκτάνες που λαμβάνουν χώρα στα παρασκήνια της επίσημης ιστορίας. Mεταξύ των έργων του εξίσου σημαντικό είναι και αυτό που παρουσιάζουμε εδώ και φέρει τον τίτλο Il Proletarismo (O προλεταρισμός).

 Το βιβλίο κυκλοφόρησε στην Γαλλία το 1926 με  τον τίτλο  L’Empreinte d’Israël (Το αποτύπωμα του Ισραήλ) και αναφέρεται στον κεντρικό ρόλο του εβραϊκού λόμπυ στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για ένα έργο αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα που εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα επίκαιρο. Πράγματι, o Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ανέδειξε τη συνεργασία μεταξύ καπιταλισμού και  κομμουνισμού, ενώ οι πρόσφατες εξελίξεις της παγκοσμιοποίησης δεν κάνουν άλλο από το να επιβεβαιώνουν κάθε ημέρα τη στενή συγγένεια μεταξύ δύο κοινωνικών συστημάτων που έχουν κοινή καταγωγή και αφετηρία την οικονομίστικη αντίληψη της ζωής. 


Μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, θα μπορούσε να υπάρξει η ελπίδα να δούμε το οριστικό τέλος της εξισωτικής νοοτροπίας που ξεκίνησε τη μοντέρνα εποχή. Ωστόσο, ο καπιταλισμός απέδειξε ότι είναι ο άξιος διάδοχος του κομμουνισμού, διατηρώντας την ιδεολογική κληρονομιά του καθώς και υιοθετώντας τις αυταρχικές και αστυνομικές μεθόδους του κομμουνισμού. Πρόκειται δηλαδή για μια ιδανική διαδοχή μεταξύ των δύο όψεων της εκτροπής!

Ο Malynski αναλύει στο βιβλίο του τη γέννηση του αστικού πνεύματος. Εξηγώντας πως το τέλος των φεουδαρχικών συστημάτων, βασισμένων στην ιεραρχική συνεργασία των κοινωνικών τάξεων, άνοιξε το δρόμο σε μία ουτοπική ισότητα πίσω από την οποία κρυβόταν η καπιταλιστική εκμετάλλευση με τις διεθνιστικές προϋποθέσεις της. Ενώ στα φεουδαρχικά συστήματα, η ευημερία των αγροτών ήταν ανάλογη με τον πλούτο του τοπικού άρχοντα, στο καπιταλιστικό σύστημα ο μισθός των εργατών δεν είναι καθόλου ανάλογος με τον πλούτο των βιομηχάνων, μάλιστα το χάσμα τείνει να διευρυνθεί. Ο καπιταλισμός, με την μυθοποίηση της δημοκρατίας, έδωσε στους υποτελείς την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να έχουν λόγο στη δημόσια ζωή. Ο αριθμός έγινε ο απόλυτος κύριος, καθιερώνοντας και σε αυτό το πεδίο τη νίκη της οικονομίας επί της πολιτικής.  

Το λογικό ασφαλώς θα ήταν ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό να είναι προνόμιο της τάξης των ευγενών σε συμμαχία με τους χωρικοὐς. Αντίθετα, η αστική τάξη εφήυρε ιδεολογικά ναρκωτικά όπως ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, ο αναρχισμός… Με αυτό τον τρόπο, οι εργατικές μάζες ενσωματώθηκαν στο σύστημα, του οποίου η προϋπόθεση είναι ένας κολεκτιβισμός στον οποίο εξαφανίζονται οι ατομικές προσωπικότητες. Η περιπλεγμένη σκέψη του Μαρξ, σαφώς εμπνευσμένη από τις σοφιστείες των ραβινικών σχολών, έγινε το κατηχητικό του σύγχρονου κόσμου. 

Ενώ η αίσθηση της ιδιοκτησίας είναι έμφυτη στον άνθρωπο, το καπιταλιστικό σύστημα είναι τεχνητό και ενάντια στη φύση. Οι δε κατηγόριες του πλούσιου και του φτωχού δεν συμπίπτουν πάντα με εκείνες του εκμεταλλευτή και του εκμεταλλευόμενου, διότι στον καπιταλισμό όποιος γίνεται πλούσιος με την εργασία και με την άσκηση παραγωγικών δραστηριοτήτων, γίνεται πιο εύκολα θύμα του τραπεζικού τοκογλυφικού συστήματος. Έτσι, η ιδιωτική πρωτοβουλία αποθαρρύνεται και προετοιμάζεται το έδαφος για τον κολεκτιβισμό. 

Μεταξύ των στρατηγικών μακράς διαρκείας που ακολουθούνται από το μέτωπο της ανατροπής, είναι η καταστροφή της οικογένειας, ένας στόχος που στις ημέρες έχει σχεδόν επιτευχθεί. Ο Malynski σημείωνε ήδη από τη δεκαετία του ’20 πως οι φεμινιστικές αξιώσεις πυροδοτούσαν έναν ΄πόλεμο των φύλων΄ ο οποίος αποσκοπούσε να διαγράψει τις σεξουαλικές ταυτότητες, εξασθενίζοντας την προσωπικότητα των ατόμων μέχρι τα πιο στοιχειώδη θεμέλια. 

Ενώ ο παραδοσιακός κόσμος βασιζόταν πάνω στις αρχές της ιδιοκτησίας, της κυριαρχίας και της προσωπικότητας, ο σύγχρονος κόσμος θόλωσε τα μυαλά των ανθρώπων με τις νεφελώδεις ιδέες της  ‘κοινωνίας΄, της ΄ανθρωπότητας΄, του ΄κεφαλαίου΄, του ΄προλεταριάτου΄ κλπ. Πάνω σε αυτές τις απίθανες λέξεις στηρίζεται η τύχη μιας παρασιτικής άρχουσας τάξης που μέχρι και σήμερα συνεχίζει να ζει από τους καρπούς της οικονομικής κερδοσκοπίας σε μία παρωδία της κοινωνικής τάξης που είναι η άρνηση της δικαιοσύνης και της κοινής λογικής. 

Η εναλλακτική λύση στο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται στις οργανικές κοινότητες, που πραγματοποιούν συνθήκες κοινωνικής  ολότητας, στην οποία το σύστημα των ιεραρχιών και των σχετικών ευθυνών είναι εγγυητής και των δικαιωμάτων που απολαμβάνουν τα  μέλη της κοινότητας. Αντίθετα, τα σύγχρονα κοινωνικά συστήματα χαρακτηρίζονται από την πιο πλήρη ανευθυνότητα// Στις μοντέρνες δημοκρατίες, ακόμη από το σχολείο, οι καλύτεροι νέοι αποθαρρύνονται και δημιουργείται ένα σύστημα ανάποδης επιλογής στο οποίο τα πιο πονηρά, θρασύδειλα και ακαλλιέργητα στοιχεία ενθαρρύνονται να προσλαμβάνουν παραβατικές συμπεριφορές.  

Ο Malynski αναλύει τη διαδικασία αποδόμησης των συνειδήσεων με μία σαφήνεια που θα ήταν ωφέλιμο να βλέπαμε στους διανοούμενους του 21ου αιώνα. Σχολιάζοντας τις αφηρημένες κοινοτυπίες της προοδευτικής ρητορικής, ο Malynski δηλώνει: «δόθηκε το όνομα της ελευθερίας στο να μην είστε κύριοι στο σπίτι σας». Μία πραγματικά προφητική φράση που φαίνεται να περιγράφει τη διαδικασία απαλλοτρίωσης της κυριαρχίας που ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός προωθεί και που, προφανώς, είναι η προϋπόθεση της απαλλοτρίωσης της ιδιωτικής προσωπικής ιδιοκτησίας. Στην πράξη δηλαδή, πρόκειται για έναν άλλο τρόπο για να επιτευχθεί ο κομμουνισμός.

8 σχόλια:

  1. Ο κομμουνισμός είναι συμπληρωματικός του καπιταλισμού. Αυτό το βλέπουμε και στη μετεξέλιξη του προπαγανδιστικού υλικού των καθεστώτων. Στα πρώτα χρόνια των επαναστάσεων, δηλαδή πρωταρχικά στα δρώμενα της Γαλλικής επανάστασης είχαν ως αντικείμενο ξεκάθαρα μυστηριακούς συμβολισμούς, το τρίπτυχο του τεκτονισμού και τον τρίγωνο οφθαλμό.
    Όταν διάφοροι κλάδοι του διαφωτισμού έπαιρναν την κομμουνιστική κατεύθυνση είχαν ως αντικείμενο τις ένοπλες επαναστάσεις, την αγκιτάτσια, τη γεωργία και τη μεταλλουργία τοποθετώντας το σφυροδρέπανο και και το σιτάρι ως έμβλημα, ενώ λίγο αργότερα εισήγαγαν ευρύτατα και το σύμβολο του γραναζίου που ορίζει τη βιομηχανική παραγωγή που συνέπιπτε με την περαιτέρω εντατικοποίηση της.
    Από κοινού ο συμβολισμός του γραναζίου καθιερώθηκε ως συμβολισμός των "εργατικών" της αριστεράς, και της διεθνούς οικονομολογίας.

    Το σύμβολο του κομμουνισμού, το σφυροδρέπανο, και συμβολισμοί της Γαλλικής επανάστασης που υιοθέτησαν οι σοσιαλιστικές δημοκρατίες της Λατινικής Αμερικής είχαν ήδη διοχετευτεί και εμφανίζονταν στις ΗΠΑ τουλάχιστον από το 1850 για την διαχείριση αγροτικών συνεταιρισμών. Όταν εγκαθιδρύθηκε ο κομμουνισμός και κατέλαβε τυπικά τον μισό πλανήτη το ρίξανε συστημικά σε αφίσες με κάτι ακατανόητα "ποσοστά ανάπτυξης" και στον ψυχροπολεμικό αντι-ιμπεριαλισμό και αντιαμερικανισμό.
    Το citi του Λονδίνου και τα αριστερά κέντρα στη Γερμανία, με συντονιστικό παράγοντα κυρίως τη μασονία, όρισαν τους συμβολισμούς σε Ευρώπη και ΗΠΑ για τον οικονομικό καπιταλισμό, τη διαχείριση της Γής μέσω συνεταιρισμών από κοινού σε σχέση με τα κομμουνιστικά - σοσιαλιστικά καθεστώτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Μία πραγματικά προφητική φράση που φαίνεται να περιγράφει τη διαδικασία απαλλοτρίωσης της κυριαρχίας που ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός προωθεί και που, προφανώς, είναι η προϋπόθεση της απαλλοτρίωσης της ιδιωτικής προσωπικής ιδιοκτησίας.

    Στην πράξη δηλαδή, πρόκειται για έναν άλλο τρόπο για να επιτευχθεί ο κομμουνισμός."

    Γιατί ενώ αυτό είναι ολοφάνερο η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών της Ευρώπης, αυτό ΔΕΝ το καταλαβαίνει;

    Για τους Ελληνες δεν το συζητάμε καν.
    Δεν κυβερνά το ΚΚΕ και ότι και να γίνεται κομμουνιστικό δεν είναι...
    Τέτοια παράνοια!
    Ακόμα και όσοι δηλώνουν φιλελεύθεροι ΚΑΙ αντικομμουνιστές , αρνούνται να καταλάβουν πως τα κόμματα που υποστηρίζουν (βασικά νουδου-πασοκ) είναι και αυτά κομμουνιστικά.
    Μάλιστα φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν πως ο συριζα έγινε δεξιό κόμμα.
    Λόγω του ξεπουλήματος της δημόσιας ιδιοκτησίας και αρα εφαρμόζει νεοφιλελεύθερη ήτοι δεξιά πολιτική. Κάνει δηλαδή όλα οσα δεν θα μπορούσε να κάνει η υποτιθέμενη δεξιά νουδου.
    Εννοείται πως στο μυαλό τους ,δεξιών και αριστερών (ιδίως αυτών), ο νεοφιλελευθερισμός ταυτίζεται με την δεξιά η τουλάχιστον με "αντιαριστερή" αντικομμουνιστική πολιτική. Αρνούνται να κατανοήσουν πως ούτε νεοφιλελευθερισμός δεν είναι αυτό που εφαρμόζουν νουδου-παοσκ-συριζα, αλλά καθαρός κομμουνισμός.

    Οποιος κατάφερνε να ξεδιαλύνει στο μυαλό των πολιτών αυτήν την παρεξήγηση θα λύτρωνε την ανθρωπότητα από την παγκόσμια κομμουνιστική τυραννία στην οποία μας οδηγούν.
    Μας οδηγούν στον κομμουνισμό ΜΕ ΤΙΣ ΨΗΦΟΥΣ των αντικομμουνιστών!
    Και δεν μιλάμε για αγράμματους προλετάριους αλλά για ανθρώπους με πανεπιστημιακά πτυχία ΚΑΙ περιουσία* - ατομική ιδιοκτησία!!!
    ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ και όμως αληθινό!

    *Μικρή. Δεν αναφέρομαι στους μεγαλοκαρχαρίες που έκαναν τις περιουσίες τους ακριβώς επειδή είναι αριστεροί εντός ενός κομμουνιστικού καθεστώτος όπως αυτό που ζούμε από την μεταπολίτευση (η μήπως από την εποχή του "εθνάρχη" Βενιζέλου ,πλήν διαλυμάτων Μεταξά- Παπαδόπουλου;) και έπειτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πραγματικα βλεπω μια προσπαθεια υποτιμησης της κρισης των υπολοιπων λευκων. Δηλαδη τοοοοσο εξυπνοι ηταν και ειναι οι Εβραιοι που παιζουν 7 δις Γηινων και 1 δις λευκων στα δακτυλα τους; Επισης διαβαζοντας την ιστορια τους βλεπουμε πως ΟΥΔΕΠΟΤΕ ηταν οξυδερκεις. Μηπως τα αιτια ειναι βαθυτερα; Μηπως οι σημιτικης καταγωγης κατοικοι της παλαιστινης της εποχης του Χριστου και της εξαπλωσης του Ισλαμ δεν εχουν συγγενικη σχεση με τους συγχρονους εβραιους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. 'Ισως στο μέλλον να γίνονται λιγότερα λάθη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι το κύριο ιδεολογικό όργανο του σύγχρονου καπιταλισμού, που οδηγεί τους πολλούς στον κομμουνισμό (μέσω της διάλυσης των μεσαίων τάξεων).
    Όσο για τα άλλα όργανα του καπιταλισμού, τις τράπεζες και γενικά για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, ΔΝΤ (που κυβερνάει και εμάς) κλπ, εκεί πηγαίνουν όσοι θέλουν λεφτά για κάτι. Κάποιος κακόπιστος, που δεν ισχύει για μας, θα έλεγε ότι τραπεζες= Μαμωνάς.
    Οι διεθνιστές αριστεροί καταλήγουν είτε αφελώς είτε από σκοπού να υπηρετούν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Το ίδιο κάνει και σε μας ο Τσιπρ. αφού τα δίνει όλα στις διεθνείς τράπεζες (θεσμούς, ΔΝΤ κλπ-ελληνικές τράπεζες πλέον δεν υπάρχουν, έχουν όλες αγοραστεί) και επιταχύνει έτσι την προλεταριοποίηση των ελλήνων (βλ. πχ πλειστηριασμούς -πρώτη φορά αριστερά).
    Η προλεταριοποίηση του λαού (και η διάλυση των μεσαίων τάξεων) βέβαια, είναι πρωταρχικό καθήκον της διεθνιστ. αριστεράς, εφόσον έτσι ελέγχει τον λαό απόλυτα με ψευτοεπιδόματα και αυτό που έχει παρει από τα μεσαία στρώματα τα δίνει στους χρηματοπιστωτές.
    Επιπλέον ο βασικός εχθρός του ιδεολόγου κομμουνιστή και του κόμματος δεν είναι ο μεγαλοαστός αλλά ο βολεμένος, δηλ. αυτός που ανήκει στις μεσαίες (και μικρομεσαίες) τάξεις
    Η μηχανή έχει στηθεί άριστα και δείχνει (υποκριτικά βέβαια) ότι βασίζεται και στο δίκαιο, αφού όλοι οι προλετάριοι (σε αντιδιαστολή με την νομενκλατούρα βέβαια) έχουν ισότητα και πάνω κάτω την ίδια οικονομική κατάσταση, δηλ. σχεδόν τίποτα.
    Ο Μαρξ (μαρξισμός) μάλιστα δεν μιλάει καθόλου για τις τράπεζες, τυχαίο;?
    Αυτά για την αφέλεια των φίλων left ιδεολόγων .
    Διότι τόσο σημασία δεν έχει τι κάνουν οι τράπεζες, αλλά τι κάνουν οι πολίτες (ιδίως αν είναι left ιδεολόγοι).
    Μία σοβαρότατη ψυχολογική παράμετρος του κομμουνιστικού συστήματος είναι η διαχείριση ενός πρωταρχικού στοιχείου του ανθρώπινου χαρακτήρα: του φθόνου. Με την προλεταριακή ισοπέδωση των μαζών και των πολιτών ο κομμουνισμός υπόσχεται την κατάργηση του φθόνου, αφού υποτίθεται ότι εξαφανίζει κάθε θετική διαφοροποίηση μεταξύ των πολιτών που θα μπορούσε να τον προκαλέσει.
    Αυτό το πράγμα (η κατάργηση του φθόνου και η σχετική κουμουνιστική διαδικασία) όμως είναι εσχατολογικό (δηλ. θα συμβεί όταν ο κόσμος φθάσει στο τέλος του, στα έσχατα) και αντίκειται στην τεκμηριωμένη και διαχρονική θουκυδίδειο ανάλυση για την ιστορία και γι' αυτό είναι καταδικασμένο να αποτὐχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. pos mporo na agoraso to vivlio sta ellinika

    ΑπάντησηΔιαγραφή